ΜΙΚΡΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Μετά το Κύριε εκέκραξα ιστώμεν στίχους δ΄.Ήχος α΄. Πανεύφημοι μάρτυρες υμάς.
Των πιστών τα στίφη, εν χαρά άπαντα συνέλθετε, Νεομάρτυρος μέλψατε, νέαν πανήγυριν, ετησίοις ύμνοις τω Χριστώ κραυγάζοντες` σοι δόξα πρέπει Κύριε άπασα ότι ανέδειξας, εν τοις άθλοις γενναιότατον Κωνσταντίνον, χρόνοις εν τοις ύστερον.
Μαρτύρων αγλάϊσμα τερπνόν, Κωνσταντίνε ένδοξε, της ασεβείας αντίπαλε, και θείε πρόμαχε της θεοσεβείας, υπέρ ης ηγώνισαι, μη παύση του Κυρίου, δεόμενος υπέρ των πόθω σου εκτελούντων τα μνημόσυνα, στηριχθήναι εν αυτή και σώζεσθαι.
Αγάλλεται σήμερον φαιδρώς Ύδρα η περίφημος, και νήσος Ρόδου εν πνεύματι, επί τη μνήμη σου Κωνσταντίνε θείε, η μεν ως βλαστήσασα, ως άνθος δε και Ρόδος πανεύοσμον, η δ' ως το αίμα σου, δεξαμένη το σεβάσμιον ταις λιταίς σου σεπταίς φύλαττε.
Προσπέσατε πάντες τη Σορώ, και τίμια λάρνακι του Κωνσταντίνου φιλόχριστοι, και κατασπάσασθε, λείψανα τα τούτου, μετά πάσης πίστεως, την λύσιν των δεινών ίνα λάβητε, και χάριν άφθονον, των ιάσεων κομίσασθε παθημάτων ψυχής τε και σώματος.
Δόξα. Ήχος πλ. β΄.
Πως εξείπω της σης καρδίας το μεγαλόψυχον, ή πως τους αθλητικούς σου αγώνας κατ` αξίαν ευφημήσω, Κωνσταντίνε αδαμάντινε; Νικώσι γαρ λόγους βροτών, και τας παρ` Αγγέλων ευφημίας μόνας εκδέχονται` ο γαρ εν σώματι τας βασάνους, ως ασώματος καρτερήσας, και παρά των Ασωμάτων δίκαιον ευφημείσθαι` μεθ` ων και συναγαλλόμενος εις αιώνας, πρέσβευε υπέρ ημών τω σε στεφανώσαντι.
Και νυν.
Δέσποινα πρόσδεξαι
Φως ιλαρόν.
Προκείμενον της ημέρας
Εις τον στίχον.Οίκος του Εφραθά.
Δεύτε αι στρατιαί, Αγγέλων τον εν ύλη, ως άϋλον γενναίως τους άθλους υποστάντα, νυν, Κωνσταντίνον δέξασθε.
Στιχ. Πεφυτευμένος εν τω οίκω Κυρίου
Δεύτε ο μελισσών Μαρτύρων, τον τοις χρόνοις έσχατον, αλλ` αθλήσει υμίν ίσον φανέντα, φαιδρώς προϋπαντήσατε.
Στιχ. δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει
Δεύτε δη και ημείς, οι φίλοι Κωνσταντίνου, κροτήσωμεν εν ύμνοις την άθλησιν την τούτου, δοξάζοντες τον Κύριον.
Δόξα. Και νυν. Όμοιον.
Δέσποινα αγαθή, πρεσβείαις Κωνσταντίνου, και πάντων των Αγίων, τον σον Υιόν δυσώπει, σωθήναι ημάς άπαντας.
Απολυτίκιον. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτης.
Τον λαμπρόν γόνον Ύδρας και της Ρόδου το καύχημα, και Νεομαρτύρων το κλέος Κωνσταντίνον τιμήσωμεν, εν ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, την μνήμην εκτελούντες την αυτού, , ίνα λάβωμεν πλουσίως την αμοιβήν, παρά Θεού κραυγάζοντες, δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε ενισχύσαντι, και εν υστέροις τοις καιροίς σε στεφανώσαντι.
Θεοτοκίον.
Του Γαβριήλ φθεγξαμένου
Απόλυσις
*******************
ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Μετά το Μακάριος ανήρ, ιστώμεν στίχους η.
Ήχος δ΄. Ως γενναίον εν μάρτυσιν.
Φιλεόρτων συστήματα, πανδημεί νυν συνδράμωμεν, και κοινήν πανήγυριν συγκροτήσωμεν. Ιδού γαρ πάντας γαρ εκάλεσεν ημάς εις εστίασιν, και χαράν πνευματικήν, το της Ύδρας καλλώπισμα, και εξαίρετον, ημών πάντων αγλάϊσμα και κλέος, Κωνσταντίνος ο γενναίος, νεομαρτύρων το καύχημα.
Ίδε νέος στερρόψυχος, ίδε μάρτυς περίδοξος, ίδε πως ως πρόβατον ημερώτατον, ο Κωνσταντίνος, παρέδωκεν εαυτόν εις θάνατον, δι αγάπην του Χριστού, και τυθείς ανελήλυθεν εις ουράνια, εις ουράνια, ίνα λάβη της νίκης τους στεφάνους, και χορεύη συν Αγγέλοις και συν Μαρτύρων στρατεύμασιν.
Ως αστέρα νεόφυτον, ταις ακτίσι των άθλων σου Εκκλησίαν άπασαν καταγαύζοντα` ως ευσεβείας υπέρμαχον, ως πλάνης αντίμαχον, ως νοσούντων ιατρόν, ως αήττητον μάρτυρα, και αγλάϊσμα γενεάς ημετέρας, συνελθόντες εν ασμάτων μελωδίαις, σε Κωνσταντίνε γεραίρομεν.
Έτερα. Ήχος β΄. Ποίοις ευφημιών στέμμασι.
Ποίοις υμνωδιών κάλλεσιν, ευφημήσωμεν τον αθλοφόρον, τον εν τοις εσχάτοις αθλήσαντα, χρόνοις Κωνσταντίνον τον ένδοξον, τον λαμπρόν Χριστού τρισαριστέα, το μέγα νεομαρτύρων σεμνολόγημα, και πάντων των χριστιανών αγαλλίαμα, ρόδον το εύοσμον. Ύδρας και πιστών το κλέος, τον δι ου οφρύν ασεβών, Χριστός καταβέβληκεν, ο έχων το μέγα έλεος.
Ποίοις αθλητικοίς έπεσιν επαινέσωμεν τον Κωνσταντίνον, αθλητήν Χριστού τον αήττητον, και παγκρατάρχην τον άριστον, στρατιώτην θείον του Σωτήρος, την πλάνην των της Άγαρ καταστρέψαντα, και πάσας ανδρειοφόνως τροπωσάμενον, τας νοητάς εξουσίας, και αρχάς του σκότους, τον δι ου ο τρώσας το πριν, Σατάν αντιτέτρωται, και εις τέλος καταπετάτηται.
Ποίοις νικητικοίς άνθεσι, στεφανώσομεν τον Κωνσταντίνον, τον εν ουρανοίς νυν σκηνώσαντα, και χοροίς αεί συγχορεύοντα, των Αγγέλων πάντων Αρχαγγέλων τε, τον θρόνω του Βασιλέως παριστάμενον, και δόξης, αιωνιζούσης απολαύνοντα νεομαρτύρων τοις δήμοις, και Αγίων πάντων, τον συμψάλλοντα εν χαρά και αεί δοξάζοντα, την Τριάδαν την ομοούσιον.
Ποίοις οι εναγείς χείλεσιν, προσπτυξώμεθα σου Κωνσταντίνε, το σεπτόν και άγιον λείψανον, το κροκοειδές και ηδύπνουν, το τερπνόν της χάριτος δοχείον, πηγήν την αένναον, εξ ης αναβλύζει τα ιάματα, ποταμηδόν τοις νοσούσι, το σκεύος το θείον ο εδόξασεν ο Χριστός, ποικίλοις χαρίσμασιν, ο έχων το μέγα έλεος.
Δόξα. Ήχος πλ. Β΄.
Σήμερον εξέλαμψεν ως αστήρ νεοφανής, τω της εκκλησίας στερεώματι, του νεομάρτυρος Κωνσταντίνου η σεβάσμιος πανήγυρις, των πιστών τας ψυχάς καταγαύζουσα. Δεύτε ουν φιλέορτοι πνευματικώς πάντες πανηγυρίσωμεν, και τούτω χαρμονικώς προσείπωμεν λέγοντες. Χαίροις ο εν εσχάτοις καιροίς υπέρ Χριστού μαρτυρήσας στερρότατα, χαίροις της ευσεβείας πίστεως η ανύψωσις και της πλάνης των Αγαρηνών η κατάπτωσις` χαίροις των ορθοδόξων απάντων το αγαλλίαμα, και λαμπρόν καύχημα και σεμνολόγημα` και νυν εν ουρανοίς, τω θρόνω του Δεσπότου Χριστού, παριστάμενος πρέσβευε υπέρ των ψυχών ημών.
Και νυν.
Τις μη μακαρίσει σε
Φως ιλαρόν.
Το Προκείμενον της ημέρας
Αναγνώσματα.
Προφητείας Ησαίου το ανάγνωσμα.Τάδε λέγει Κύριος, πάντα τα έθνη συνήχθησαν άμα, και συναχθήσονται άρχοντες εξ` αυτών. Τις αναγγελεί ταύτα τα εξ αυτής; Ή τα εξ αρχής, τις ακουστά ποιήσει ημίν; Αγαγέτωσαν τους μάρτυρας αυτών, και δικαιωθήτωσαν, και ειπάτωσαν αληθή. Γίνεσθε με μάρτυρες, και εγώ Μάρτυς Κύριος ο Θεός, και ο παις ον εξελεξάμην, ίνα γνώτε και πιστεύσητε μοι, και συνήτε ότι εγώ ειμί. Έμπροσθεν μου ουκ εγένετο άλλος θεός, και μετ` εμέ ουκ έσται. Εγώ ειμί ο Θεός, και ουκ έστιν πάρεξ εμού ο σώζων. Εγώ ανήγγειλα και έσωσα, ονείδισα και ουκ ην εν ημίν αλλότριος. Υμείς εμοί Μάρτυρες, και εγώ Κύριος ο Θεός` ότι απ` αρχής εγώ ειμί, και ουκ έστιν εκ των χειρών μου εξαιρούμενος. Ποιήσω, και τις αποστρέψει αυτό; Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός, ο λυτρούμενος ημάς, ο Άγιος Ισραήλ.
Σοφία Σολομώντος
Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού και ου μη άψηται αυτών βάσανος` έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι` και ελογίσθη κάθοδος η έξοδος αυτών και η αφ` ημών πορεία σύντριμμα, οι δε εισίν εν ειρήνη` και γαρ εν όψει αυτών εάν κολασθώσιν, η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης, και ολίγα παιδευθέντες μεγάλα ευργετιθήσονται` ότι ο Θεός επείρασεν αυτούς, και εύρεν αυτούς αξίους εαυτού` ως χρυσόν εν χωνευτηρίων εδοκίμασεν αυτούς, και ως ολοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αυτούς, και εν καιρώ επισκοπής αυτών αναλάμψουσι, και ως σπινθήρες εν καλάμι διαδραμούνται, κρινούσιν έθνη και κρατήσουσι λαών, και οι πίστοι εν αγάπη προσμενούσιν αυτώ` ότι χάρις και έλεος εν τοις οσίοις αυτού, και επισκοπή εν τοις εκλεκτοίς αυτού.
Σοφία Σολομώντος
Δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι` και εν Κυρίω ο μισθός αυτών, και η φροντίς αυτών παρά Υψίστω` διά τούτο λήψονται το βασίλειον της ευπρεπείας, και το διάδημα του κάλους εκ χειρός Κυρίου` ότι τη δεξία αυτού σκεπάσει αυτούς. Και τω βραχίονι υπερασπιεί αυτών. Λήψεται πανοπλίαν τον ζήλον αυτού, και οπλοποιήσει την κτίσιν εις άμυνα εχθρών` ενδύσεται θώρακα δικαιοσύνης, και περιθήσεται κόρυθα, κρίσιν ανυπόκριτον` λήψεται ασπίδα ακαταμάχητον, οσιότητα` οξυνεί δε απότομον οργήν εις ρομφαίαν` συνεκπολεμήσει δε αυτώ ο κόσμος επί τους παράφρονας` πορεύσονται εύστοχοι βολίδες αστραπών` και ως από ευκύκλου τόξου των νεφών επισκοπών αλούνται` και εκ πετροβόλου θυμού πλήρεις ριφίζονται χάλαζαι` αγανακτήσει κατ` αυτών ύδωρ θαλάσσης` ποταμοί δε συγκλύσουσιν αποτόμως` αντιστήσεται αυτής πνεύμα δυνάμεως` και ως λαίλαψ εκλιμήσει αυτούς` και ερημώσει πάσαν την γην ανομίαν, και η κακοπραγία περιστρέψει θρόνους δυναστών` ακούσατε ουν βασιλείς και σύνεται` μάθετε δικασταί περάτων γης` ενωτίσασθε οι κρατούντες πλήθους, και γεγαυρωμένοι επί όχλοις εθνών` ότι εδόθη παρά Κυρίου η κράτησις ημών, και η δυναστεία παρά Υψίστου.
Εις την Λιτήν.
Ήχος α`.
Αγάλλου εν Κυρίω και κατατέρπου η των πιστών εκκλησία, επί τη ετησίω μνήμη, του λαμπρού της αληθείας νεομάρτυρος Κωνσταντίνου, και ευχαρίστως τω Σωτήρι ανάκραζε` εμεγαλύνθη η δόξα σου Κύριε και υπερυψώθη σου μόνου το υπερύψιστον όνομα, ότι εν ασθενεία σαρκός, τον ισχυρόν κατεπάλαισας, και την τούτου οφρύν εις γην καταβέβληκας` αλλ` ο τον σον Αθλητήν και ενισχύσας και δοξάσας, ταις θείαις αυτού ικεσίαις, και ημάς ενίσχυσον κατά της των εχθρών αοράτου δυνάμεως και νικητάς αναφανέντας δόξασον, εν τη ανεκλαλήτω δόξη της βασιλείας σου.
Ήχος γ`.
Νεομάρτυς Κωνσταντίνε, επαξίως συνελθόντες εκτελούμεν την μνήμην σου` σε γαρ ουκ αγαθών επαγγελίαι, ου βασάνων απειλαί, ου μαστίγων επιφοραί, ου σπασμοί σώματος, ουχ αιμάτων ρύακες το της γης φοινίσαντες έδαφος, ου κάθειρξις χρόνιος, ου βαρύτης σιδήρων, ου ποδώ κάκωσις εν τω ξύλω` ου λιμός, ου θάνατος αυτός, της του Χριστού αγάπης χωρίσαι ίσχυσαν` αλλά πάντων φανείς ακμαιότερος, τον πρώην σε πτερνίσαντα επτέρνισας δράκοντα` και νυν των στεφάνων της νίκης αξιωθείς, μετά Ιακώβου, Παγχαρίου, και Μείρακος, και πάντων των Αγίων πρέσβευε υπέρ των ψυχών ημών.
Ήχος δ`.
Τις μη δοξάσει, τις μη αξίως επαινέσει, Κωνσταντίνον νεομάρτυρα, ον Αγία Τριάς εδόξασε; Τούτου γαρ τρόπος τους ασεβούντας γενναίον, αποδεξαμένη παράστημα, και την παρρησιασμένην ομολογίαν, και το προς τας βασάνους απτόητον, θαύμα παράδοξον ενήργησεν, εν τω καιρώ της αυτού αθλήσεως, και χαρίσμασιν των ιαμάτων το τούτο κατεκόσμησεν λείψανον. Αισχυνέσθωσαν ουν οι λαλούντες άδικα, εις το ύψος της Αυτού αγιότητος, και στόματα εμφραγήτων των αντιλεγομένων τη ψήφω, της Παναγίας Τριάδος` παρ ης ταύτα δικαίοις μέτροις σταθμίζεται, και δωρείται τω κόσμω το μέγα έλεος.
Δόξα. Ήχος πλ. α`.
Δεύτε φιλομαρτύρων συστήματα, πάνδημον εορτήν, και κοινήν πανήγυριν συγκροτήσωμεν` σήμερον γαρ ο νεομάρτυς Κωνσταντίνος, υπέρ της Χριστού αγάπης, τον δι αγχόνης εδέξατο θάνατον, μη φεισάμενος ζωής, και άνθος νεότητος, και τα επί γης καταλιπών, ανήλθεν εις ουρανούς, ίνα χορεύη αιώνια. Ηγιάσθη ο αήρ εν τη ανόδω αυτού, και οι δήμοι των Αγγέλων και των Μαρτύρων εκρότησαν νυν το πνεύμα τούτου υποδεξάμενοι` αγιασμού δε και ημείς οι επί γη μετασχόντες, εν τη πανιέρω αυτού πανηγύρει και Θεόν δοξάσομεν, τον ούτω γενέσθαι εις ημών σωτηρίαν ευδοκήσαντα.
Και νυν.
Μακαρίζομεν σε Θεοτόκε
Εις τον στίχον. Ήχος πλ. Α`. Χαίροις ασκητικώς αληθώς
Χαίροις ο εν εσχάτοις καιροίς, υπέρ της πίστεως αθλήσας στερρότατα` πάντων αρνησιχρίστων, υπογραμμός αληθής` των νεομαρτύρων το αγλάϊσμα, της Ύδρας το βλάστημα, και της Ρόδου καλλώπισμα, και του Άθωνος, το λαμπρόν αγαλλίαμα, το τερπνότατον εκκλησίας εντρύφημα, άνθος το ωραιότατον και κρίνον το εύοσμον, ο ευωδίασε κόσμον, πνευματικαίς διαδόσεσι` Χριστόν εκδυσώπει, Κωνσταντίνε υπέρ πάντων των ευφημούντων σε.
Στ. δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει…
Χαίροις γενναίε Μάρτυς Χριστού, της ευσεβείας αθλητής ο αήττητος` της πλάνης και ασεβείας, Αγαρηνών ο πρηστήρ, των πιστών απάντων το εκνίκημα, απίστων το ήττημα, των Αγγέλων το ήδυσμα, και των δαιμόνων η πικρία η άπαυστος, η κατάργησις του Σατάν και απώλεια` θέατρον ο γενόμενος ηδύ τε και χαρίεν, βροτοίς ομού και Αγγέλοις εν τη γενναία αθλήσει σου, Χριστόν εκδυσώπει Κωνσταντίνε υπέρ πάντων των ευφημούντων σε.
Στ. Πεφυτευμένος εν τω οίκω Κυρίου
Χαίροις ο παρεστώς τω Χριστώ, τω Βασιλεί εν ουρανοίς παναοίδιμε ωραίος ως νεανίας, νίκης ως στέφος λαμπρόν, πληγάς κεφαλής σου περικείμενος, σεπτήν δε αγχόνην σου, ως χρυσούν περιδέραιον, φαιδρούς ως λίθους, της σαρκός σου τα στίγματα, ως βασίλειον αλουργίδα το αίμα σου, σκήπτρον δε ως πολύτιμον, Σταυρόν τον πανάγιον εν ταις χερσί σου βαστάζων, συμβασιλεύεις τω Κτίστη σου. Αυτόν εκδυσώπει Κωνσταντίνε, υπέρ πάντων των ευφημούντων σε.
Δόξα. Ήχος πλ. Δ`
Δεύτε πάντες πιστοί, εν τη μνήμη συνελθόντες, του νεομάρτυρος Κωνσταντίνου, τους αγώνας τε και άθλους αυτού, εν ωδαίς ασμάτων κατά χρέος πάντων ευφημήσωμεν, ως γέγραπται άσωμεν άσμα καινόν εν τη καινή αθλήσει αυτού` η γαρ παρ` ημών προς τούτου τιμή, απόδειξιν έχει προς τον κοινόν Δεσπότην Ανθρωποχριστόν τον Θεόν ημών, ος των αυτών εκείνων αξιώσει μισθόν, ημάς τους τον αυτού Μάρτυρα τιμώντας, ως αγαθός, και φιλάνθρωπος.
Και νυν.
Ανύμφευτε Παρθένε…
Νυν απολύεις.
Τρισάγιον.
Απολυτίκιον.
************
ΟΡΘΡΟΣ
Μετά την α` στιχολογία. Καθίσματα. Ήχος α`. Τον τάφον σου Σωτήρ
Ως ήλιος λαμπρός, ως φαιδρός εωσφόρος, η μνήμη σου στερρέ Κωνσταντίνε επέστη, ημίν τοις ευφημούσι σε, και εις αίνεσιν ήγειρε, του νευρώσαντος, Σε εν τοις άλλοις παμμάκαρ, και δοξάσαντος, εν τε τη γη, και εν πόλει Χριστού παναοίδιμε.
Δόξα.
Ως κρίνον του αργού, και ως εύοσμον ρόδον, βαφέν τοις ερυθροίς των αιμάτων σου ρείθροις, ημίν παναοίδιμε Κωνσταντίνε εξήνθησας και κατεύφρανας, ψυχής ημών τας αισθήσεις, και του σώματος, τη ευωδία των θείων χαρίτων Άγιε.
Και νυν.
Παρθένος αληθώς, προ του τόκου Παρθένε` Παρθένος αληθώς, εν τω τόκω Παρθένε` Παρθένος αεί Παρθένος, μετά τόκον διέμεινας` όθεν δέομαι, ως ηγεμών των παρθένων, παρθενεύειν με, νοί ψυχή σώματι τε Παρθένε ενίσχυσον.
Μετά την β` στιχολογία. Ήχος δ`. Κατεπλάγη Ιωσήφ
Εξεπλάγη ο δεινός, της ασεβείας ηγεμών, Κωνσταντίνε αθλητά, σου παρρησίαν την πολλήν, και μεμηνώς ανεκραύγαζε τοις παρούσι, μαστίζετε δεινώς, και λακτίζετε, τας σάρκας τας αυτού καταξέετε και τη ειρκτή εγκλείσατε, βαρειαίς περιβαλόντες αλύσεσι` συ δε εγέλας, θυμώ τω τούτου, και το μνήσθητι έκραζες.
Δόξα. Και νυν
Απειρόγαμε Αγνή, πως συλλαμβάνεις εν γαστρί, τον απάντων την πνοήν περιλαμβάνοντα χερσί, φράσον ημίν τον λόγον του μυστηρίου σου. Πανάληθες εστί τούτο ω άνθρωπε, και παύσαι ερευνών το ακατάληπτον, ύψος και βάθος, μήκος, και πλάτος, της απορρήτου λοχείας` νικά γαρ όντως, έννοιαν πάσαν, των βροτών και Αγγέλων.
Μετά τον πολυέλεον. Ήχος πλ. Δ`. Την σοφίαν και λόγον
Πτερνισθείς δε απάτης του πτερνιστού, εξηρνήσω το σώμα το του Χριστού` όθεν ου διέλλειπες, στένων κλαίων αοίδιμε, και μετανοίας έργοις Θεού αλλοιούμενος, ούπερ τη δυνάμει, φραξάμενος ένδοξε, τω εχθρώ σου πάλην, εν αθλήσει συμπλέκεις, και τούτον νενίκηκας, και αγχόνη σου έπνιξας Κωνσταντίνε στερρόψυχε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δωρήσασθαι, ημίν τοις πόθω, εορτάζουσι την πάνσεπτον σου μνήμην.
Δόξα. Και νυν
Του θανάτου την ώραν αναπολών, την ημέραν της κρίσεως εννοών, πυρ το ατελεύτητον, ενθυμούμενος πέφοικα. Ω πως υποίσω τότε βιαίαν διάζευξιν; ω πως ενέγκω τότε Θεού την διάστασιν; Πως υποίσειν έχω, την μετά των δαιμόνων, αιώνιον ένωσιν; Θεοτόκε πανύμνητε, των τριών με απάλλαξον, πρεσβεύουσα τω σω Υιώ και Θεώ, των πταισμάτων άφεσιν δοθήναι μοι, πριν η αθάνατος έλθη κρίσις και κόλασις.
Αναβαθμοί. Α` αντίφωνο ήχου δ`.
Προκείμενον. Ήχος δ`.
Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει
Στίχος. Πεφυτευμένος εν τω οίκω Κυρίου
Πάσα πνοή. Ευαγγέλιον μαρτυρικόν, του Αγ. Δημητρίου. Ο Ν` ψαλμός.
Δόξα. Ταις του Αθλοφόρου…
Και νυν. Ταις της Θεοτόκου…
Ελέησον με ο Θεός… Ήχος πλ. Β`
Σήμερον ο νεομάρτυς Κωνσταντίνος, ως εκ δύο εναντίων συγκείμενος, διά βασάνων πολυτρόπων, και διά Χριστόν αγχόνη, εις δύον τόπους εναντίους μερίζεται` και το μεν πνεύματι εις ουρανούς ανελθών, τοις μακαρίοις πνεύμασι συναγάλλεται, τω δε σώματι μένων επί γης, μεθ` ημών των της σαρκός δεσμίων, τας ψυχάς και τα σώματα κατευφραίνει` και δι αμφοτέρων κοινήν εορτήν σήμερον συγκροτεί ουράνιον και επίγειον` αλλ` ω νέε του Χριστού Αθλητά, και των τιμώντων σε προστάτα θερμότατε, μέμνησο και ημών, των εκ πόθου τελούντων, το ιερόν σου μνημόσυνον.
Ο κανών της Θεοτόκου εις στ`. και του Αγίου οι δύο εις η`.
Κανών πρώτος ου η ακροστιχίς: Νέου Αθλητού ύμνον εξάδω, άνευ των Θεοτοκίων. Ήχος δ`. Ανοίξω το στόμα μου
Νοός μου την ζόφωσιν, θείω φωτί καταλάμπρυνον, κι χάριν μοι δώρησαι του Λόγου ένδοξε, όπως μέλψω σου την μνήμην Κωνσταντίνε, και ύμνοις δοξάσω σου την θείαν άθλησιν.
Εφάνης Πανεύφημε, ήλιος ώσπερ πολύφωτος, της πλάνης σκοτόμαιναν, σκεδάζων ένδοξε, ταις των άθλων σου ακτίσι Κωνσταντίνε, και θείαις ελλάμψεσι των θαυμασίων σου.
Ως έαρ ευφρόσυνον, μέσον χειμώνος ανέτειλεν, ημίν τοις τιμώσι σε, η θεία μνήμη σου, και κατεύφρανες, αισθήσεις ημών πάσας, ψυχής τε και σώματος ταις αριστείαις σου.
Θεοτοκίον.
Ως Κάρμηλος πέφυκεν, η κεφαλή σου Θεόνυμφε, και αυτής πλόκιον πορφύραν πέφυκε, και εμπέμπλησται` αύθις της θείας δρόσου, Σολομών ο πάνσοφος ως ασματίζει σε.
Έτερος κανών. Ήχος πλ. Δ`. Αρματηλάτην Φαραώ
Η παντός λόγου και σοφίας δότειρα, και χορηγός των καλών, ενική Θεότης φωτισμόν μοι δώρησαι, και λόγου χάριν έμπνευσον, όπως μέλψω αξίως, του σου σεπτού Νεομάρτυρος την υπέρ της πίστεως άθλησιν.
Απαθής επιβουλαίς του όφεως, το της αρνήσεως, πτώμα καθυπέστης, Κωνσταντίνε ένδοξε` του δε κακού αισθόμενος, εκ ψυχής μετανοείς, στένων δακρύων κοπτόμενος, έως την διόρθωσιν εύρηκας.
Αρνησιχρίστοις ακριβές παράδειγμα, συ Μάρτυς έλιπες` αφ ου γαρ ηρνήσω, τον Χριστόν ενόμιζες, του ουρανού ανάξιον, και της γης, και πατρίδος, και της ζωής σ` αυτόν Άγιε, και παντός του κόσμου αλλότριον.
Θεοτοκίον.
Συ Κόρη ώφθης, ανδριάς θεόγλυπτος, αγλάϊσμα φύσεως, θαύμα των Αγγέλων` ίνδαλμα παρόμοιον, αρχικής ωραιότητος` ύλη του λόγου της σωματώσεως, και Θεού αμίμητον μίμημα.
Ωδή γ`. Τους σους υμνολόγους Θεοτόκε
Αξίως εν γη και εν τω πόλω σε Μάρτυς εδόξασε Χριστός, ως τούτον προδοξάσαντα, διά του μαρτυρίου σου, τους γαρ αυτόν δοξάσαντα αντιδοξάζειν υπέσχετο.
Θεού νευρωθείς εν τη δυνάμει, τους πόνους ηγήσω ως τρυφάς, τους δεσμούς του σώματος ως ρόδα απαλώτατα, και ως ζωήν αιώνιον τον πολυόδυνον θάνατον.
Λαμπρά η παράστασις σου Μάρτυς, λαμπρά και η άθλησις εστί, λαμπρόν πέφυκε το τέλος σου, λαμπρά και τα θαυμάσια, α διά σου τετέλεκε, των θαυμασίων ο Κύριος.
Θεοτοκίον.
Οι σοι οφθαλμοί Παρθενομήτορ, εδείχθησαν ως περιστεραί, αι λελουμέναι γάλακτι, και λίμναι ως λαμπρόταται, δι` ων ενεκαρδίωσας Κόρη της δόξης τον Κύριον.
Έτερος. Ουρανίας αψίδος.
Αγιώνυμον όρος, καταλαβών Άγιε, εις την Ιβήρων εισήλθες Μονήν γηθόσυνος, και υπηρέτης θερμός τοις σεβασμίοις πατράσι, κοπιών αοίδιμε όλον πεντάμηνον.
Θεοτόκου πρεσβείαν πεπλουτηκώς ένδοξε, της Πορταϊτίσσης ως όπλον ακαταμάχητον, ταύτην ενδέδυσαι και ως ασπίδα και δόρυ, δι ης τον σε κτείναντα, έκτεινας δράκοντα.
Τας ευχάς των Πατέρων, παραλαβών ένδοξε ώσπερ ασφαλές τε και μέγα Μάρτυς εφόδιον, προθύμως έπλευσας, εκ των ορίων του Όρους και εις το μαρτύριον χαίρων εχώρησας.
Θεοτοκίον.
Ως ο σκύλα ευρίσκων και θησαυρόν τέρπεται, ούτως ευρών εγώ Κόρη, σον θείον όνομα, και την εικόνα σου, καταφυγήν εν ανάγκαις, χαίρω ονομάζων σε και ασπαζόμενος.
Καθίσματα. Ήχος πλ. Δ`. Την σοφίαν και λόγον
Η σορός Κωνσταντίνε των σων οστών, ιατρείον υπάρχει πνευματικόν, ορών ο παράδεισος, σμύρνα κρόκος και κάλαμος, των πρώτων μύρων κρίνη στακτή και κιννάμωμος, φιάλη αρωμάτων, και πάντα ακρόδυα, κύπρος μετά νάρδων, και κηρίας ο κήπος` το φρέαρ ζώντος ύδατος, εκ λιβάνου προρρέοντος. Διά τούτο βοώμεν σοι, χάρισαι ημίν του Χριστού, Νεομάρτυς τούτων τας ποιότητας τοις μέτα πόθου τελούσι την πάνσεπτον σου μνήμην.
Δόξα. Και νυν. Θεοτοκίον.
Ηλιόμορφον άρμα το του Δαβίδ` πορφυρόστρωτος κλίνη του Σολομών, τόμος θεοχάρακτος Ησαίου, και έμψυχος σκηνή του Μωϋσέως και τείχος αδάμαντον, συ του Αμώς υπάρχεις, λυχνία χρυσήλατος, η του Ζαχαρίου, Δανιήλ το όρος` πυξίον κροκόλευκον, Αββακούμ και το έξοχον, Προφητών πάντων λάλημα, πρέσβευε τω σω Υιώ και Θεώ, των πταισμάτων δούναι την συγχώρησιν, τοις προσκυνούσιν εν πίστει Παρθένε τον τόκον σου.
Ωδή δ`. Ο καθήμενος εν δόξη
Η οσμή των σων λειψάνων, οσμή πέλει ουράνιος, οσμή γλυκυτάτη Κωνσταντίνε μάρτυς αοίδιμε, ευωδιάζουσα, πάντας τους προστρέχοντας μετά πίστεως, και προσκυνούντας την λάρνακα.
Τι βραδύνετε διώκται, και ου θανάτω με λύετετου σαρκίου τούτου, Μάρτυς Κωνσταντίνε εκραύγαζες, ίνα ταχέως απελθών προς τον πλάστην μου, ος τις μένει με, ίνα δοξάση αιώνια.
Ήγειρε πιστών καρδίας η γενναία σου άθλησις, ταύτα ανακράζειν` δόξα σοι Θεέ πάντων δόξα σοι, ότι και νυν Κωνσταντίνον νεομάρτυρα ανδρειότατον τη ση δυνάμει ανέδειξας.
Θεοτοκίον.
Ώτα θεία σου Παρθένε, της φωνής ην ακούοντα, πάντοτε προθύμως, του αδελφιδού σου ως γέγραπται` ότι φωνή ην ηδεία τούτου Πάναγνε, καταθέλγουσα ψυχήν ομού και καρδίαν σου.
Έτερος. Συ μου ισχύς Κύριε
Συ τω γλυκεί βέλει τρωθείς παναοίδιμε Κωνσταντίνε, του ενθέου έρωτος, έλαφος ώσπερ διψητική, προς πηγάς υδάτων επιποθεί, ούτως Άγιε επόθεις ανενδότως, καιομένη καρδία μαρτυρίου, πιείν το ποτήριον.
Τον ιερόν, και θεοφόρον Ιγνάτιον, Κωνσταντίνε μάρτυς εκμιμούμενος, διά Χριστόν, ων εν τη φυλακή τοις σοις συμπολίταις, μη εμποδίσητε έγραφες, αλλά άφετε θανείν με, δι αγάπην Χριστού μου, του Σταυρόν δι εμέ υπομείναντος.
Τι μοι χρυσός, τι μοι ο πλούτος αντέλεγες, τοις τυράννοις; Τι μοι τα επίκηρα των αγαθών, α μοι δαψιλώς προτείνετε, πλάνοι, απατεώνες και άφρονες, Χριστός μοι αντί πάντων ο εμός έρως πέλει, εφετόν και τερπνόν το ακρότατον.
Θεοτοκίον.
Ω Μαριάμ το κοσμοπόθητον όνομα, συ Παρθένε Θεού μέσω έστηκας, και των βροτών` και τον μεν Θεόν, βροτόν απειργάσω, τους δε βροτούς χάριτι Θεούς` ευχαριστούμεν Κόρη, τη μεσιτεία σου ταύτη, δι ης άπαντα κόσμον διέσωσας.
Ωδή ε`. Εξέστη τα σύμπαντα.
Υπέρτερος γέγονας, πληγών των εν σώματι, συ Μάρτυς γενναίε Κωνσταντίνε` εν τη ασκήσει σου γαρ ο Κύριος, φανείς παραδόξως Αθλητά, άπαντα τα στίγματα, της σαρκός σου ιάτρευσε.
Μακάριος γέγονας, και μακαρίοις ήνωσαι, μακάριε Μάρτυς Κωνσταντίνε` Συ γαρ τον μόνον όντα Μακάριον, φύσει ανεκήρυξας Χριστόν, ασεβών ενώπιον Θεώ άμα και άνθρωπον.
Νομίμως παράδειγμα, πολύαθλε γεγένησαι, και ολοκαρδίου μετανοίας, αρνησιχρίστοις πάσι ο βίος σου` όπου γαρ ηρνήσω τον Χριστόν, εκεί πάλιν Άγιε ανδρικώς ωμολόγησας.
Θεοτοκίον.
Μυκτήρ σου Πανάμωμε, πύργος λιβάνου γέγονε, Δαμασκού το πρόσωπον σκοπεύων, της εναντίας δυνάμεως` και οσμή ρινός σου αληθώς, κόσμον ευωδίασεν, ώσπερ μήλον πανεύοσμον.
Έτερος. Ίνα τι με απώσω.
Πως εξειπώ το θαύμα, όπερ ο Χριστός δια σου εκτετέλεκε, Κωνσταντίνε μάρτυς, ο γαρ πρώην κωφός τε και άλαλος παραδόξως ώφθη, τρανώς λαλών τε και ακούων τη προσψαύσει του θείου λειψάνου σου.
Θεία χάριτι εδόθη, μάρτυς Κωνσταντίνε τοις θείοις λειψάνοις σου, πνεύματα διώκειν πονηρίας, διό ηλευθέρωται; Τη προσψαύσει τούτων, ο δαιμονών εις τρία έτη, ευλογών και δοξάζων τον Κύριον.
Αισχυνέσθωσαν πάντες, οι μη ως Αγίους τιμώντες τους μάρτυρας, τους πριν εξομότας, είτε πάλιν την πίστιν κηρύξαντας, και θανατωθέντας` ιδού γαρ τούτους ως Αγίους, ουρανόθεν κηρύττει τα θαύματα.
Θεοτοκίον.
Έχεις Δέσποινα κόσμου, έχεις τη θελήσει δύναμιν σύνδρομον, ως τεκούσα μόνη, παντοδύναμον Λόγον και Κύριον` όθεν αν συ μόνον εμέ θελήσης σωθήναι, ευχερώς εγώ Κόρη σωθήσομαι.
Ωδή στ. Την θείαν ταύτην και πάντιμον.
Ονύχων πάντων αφαίρεσιν, ποδών σου υπομείναντι Άγιε, ο πάντων Κύριος, εν φυλακή σοι οπτάνεται, και τούτους παραδόξως αρτίους δείκνυσι.
Νοήσαι νους ουδέ δύναται, και γλώσσα εξειπείν ην απείληφας, δόξαν αοίδιμε, συγκληρονόμος γαρ γέγονας Χριστού, και κληρονόμος Θεού ως γέγραπται.
Εγένου μάρτυς ύστερος τοις χρόνοις Κωνσταντίνε αοίδιμε, τοις δε παλαίσμασι, και θαυμασίοις ουχ ύστερος, αλλά τοις πάλαι Μάρτυσιν ισοστάσιος.
Θεοτοκίον.
Ως ροιάς λέπυρον μήλον σου, ώσπερ μέλι δε και γάλα η γλώσσα σου` και ώσπερ κόκκινον, σπαρτίον χείλη σου γέγονε, και λαλιά σου Κόρη ωραία πέφυκεν.
Έτερος. Ιλάσθητι μοι Σωτήρ.
Αγάλλου πνευματικώς, η νήσος Ύδρα και χόρευε, βλαστήσασα ευκλεώς Κωνσταντίνον Μάρτυρα, και τούτου κατέχουσα, λείψανον το θείον ώσπερ πλούτον αδαπάνητον.
Αγάλλου σκίρτα και συ, η Κωνσταντίνου γεννήτρια, το λείψανον του σου υιού φόρτον γλυκύν αίρουσα, και εις Ύδραν φέρουσα, και εγκαλλωπίζου, ότι μήτηρ ώφθης μάρτυρος.
Και συ δε Ρόδος καυχώ και ύμνους θείους παιάνιζε, αγιασθείσα σεπτού αίματος τοις ρεύμασι, Κωνσταντίνου μάρτυρος, και αυτού ιδούσα, το στερρότατον μαρτύριον.
Θεοτοκίον.
Αγκάλας σου και μαστούς, τω σω Υιώ δείξον Δέσποινα, μίξον τοις σοις τα αυτού, , σταυρόν λόγχην κάλαμον, και ούτως ιλέωσαι, αυτόν Θεοτόκε εφ` ημίν τοις αμαρτήμασι.
Κοντάκιον. Ήχος δ`. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ
Του μαρτυρίου λαβών βάπτισμα μάρτυς, όπερ δευτέροις ου μολύνεται ρύποις, προς τον Χριστόν ανέδραμες τον σοι ποθητόν, όλος ηλιόμορφος, όλος ηγλαϊσμένος παρ` αυτού, ληψόμενους τους της νίκης στεφάνους` ον εκδυσώπει νυν υπέρ ημών των εκτελούντων την μνήμην σου ένδοξε.
Ο οίκος.
Ο ετάζων καρδίας και νεφρούς, και πάντας ειδώς πριν γενέσεως αυτών Κύριος, προγινώσκων την προς αυτόν ευθείαν διάθεσιν της καρδίας σου, νεομάρτυς Κωνσταντίνε, και τον προς την ευσέβειαν διάπυρον ζήλον, και έρωτα, ει και προς καιρόν παρεχώρησε πεσείν σε εις το μέγα της αρνήσεως πτώμα, ως και Πέτρον τον κορυφαίον Απόστολον, και Ιάκωβον τον Πέρση, και Μείρακα και Παγχάριον, αλλ` ουν διά της αυτού χάριτος, ώσπερ εκείνους, ούτω και σε ταχέως πάλιν εκ του πτώματος ήγειρε, και ενοπλίσας τη οικεία δυνάμει, ενώπιον των ασεβούντων ομολογήσαι αυτόν σε ενίσχυσε, και στεφάνοις δόξης ως αυτού Νεομάρτυρα εστεφάνωσε. Διά τούτο και ημείς εις εν συνελθόντες μετά εγκωμίων τελούντες την μνήμην σου ένδοξε.
Εν μηνί Νοεμβρίω ΙΔ
Την μνήμην εορτάζομεν του Αγίου Νεομάρτυρος Κωνσταντίνου του Υδραίου.
Παράδοξον πράγμα, και όλος απίστευτον εφάνη εις τον ευαγγελικόν Ναθαναήλ, όταν ήκουσεν υπό τον Φίλιππον, πως ο προφητευόμενος Μεσσίας από τον Μωϋσήν και από τους άλλους προφήτας, εφάνη από την Ναζαρέτ. Πώς λέγεις, ο Μεσσίας εκείνος, ο τοσούτους αιώνας προσδοκώμενος από το δωδεκάφυλον του Ισραήλ, το μέγα του κόσμου αγαθόν, έτζη σήμερον έξαφνα ηκούσθη, από ένα ποταπό χωρίον της Γαλιλαίας την Ναζαρέτ, από την οποία ουδέν αγαθόν δύναται να εύγη. ``Εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;``. Το ίδιον φοβούμαι μήπως ήθελα ακούση και εγώ σήμερον, όπου έρχομαι να ειπώ όχι εις ένα Ναθαναήλ, ότι από την νήσον Ύδραν ανέτειλε ένας φωτεινός αστήρ, ο καλλίνικος μάρτυς του Χριστού Κωνσταντίνος φοβούμαι μήπως ακούσω και από κανένα το ``Εκ Ναζαρέτ δύναται τι αγαθόν είναι;``. Από την Ύδραν την άνυδρον, την ταπεινή, δύναται τι αγαθόν είναι; Και μάλιστα ένα τοιούτον αγαθόν, το οποίον και εις τον Θεόν τον νομοθέτην προξενεί δόξαν, και εις τους εν ουρανοίς αύλους Αγγέλους ευφροσύνην και αγαλλίασιν, και εις τα πλήθη των ορθοδόξων καύχημα, και εις τους νοητούς και αισθητούς εχθρούς της πίστεως, αισχύνην αθεράπευτον. Αλλ` ας ειπή, ας ερωτήση όποιος θέλει, εκ της Ύδρας δύναται τι αγαθόν είναι; Εγώ θαρρούντως τον αποκρίνομαι με τον Φίλιππον ``Έρχου και ίδε``. Ο Ναθαναήλ έκαμε υπακοήν, επήγεν, είδεν, ήκουσεν, εκαυτώθη από την γλυκύτητα του παμπόθητου Μεσσίου, και στο εξής έμεινεν εκεί αχώριστος από τον Σωτήρα του Ιησούν. Και συ λοιπόν αγαπητέ, κάμε σήμερον υπακοήν, και έλα να ιδής όχι ένα ποταπόν γεμιτζήν Υδριώτην, αμή έλα να ιδής ένα θαυμάσιο στρατιώτην του Ουρανίου Βασιλέως, ο οποίος λάμπει με τας ροάς των μαρτυρικών του αιμάτων, περισσότερον παρά όπου λάμπει ο ήλιος με τας ειδικάς του ακτίνας` έλα να ιδής μία φλόγα της θείας αγάπης, η οποία δεν ευρίσκεται, παρά εις τα ουράνια Σεραφείμ` έλα να ιδής εκείνην την αξιοθαύμαστον παρρησίαν, με την οποίαν ο μακάριος παρεστάθη ενώπιον των αθέων τυράννων, ωσάν και εις τόσα ανδράποδα` να ιδής την πάντα ακατάπληκτον ανδρείαν, την οποία έδειξεν εις τα διάφορα προτεινόμενα κολαστήρια, την ηρωϊκωτάτην εκείνην καρτερίαν, με την οποίαν υπέμεινε τας σκληροτάτους βασάνους, όπου εκαταδαπάνησαν ανιλεώς τομακάριον σώμα του. Έλα να ιδής ταύτα πάντα, και άλλα τα κατά μέρος του θαυμαστού μαρτυρίου του, και είμαι βέβαιος ότι και η εδική σου καρδία θέλει προσκολληθή εις την τούτου αγάπην και πόθον καθώς η του Ναθαναήλ προς τον Χριστόν, και θέλεις αναπέμψει από ψυχής δόξα εις τον αγωνοθέτην Θεώ, όπου έδειξε την θείαν του δύναμιν, εις την ασθένειαν της ανθρωπίνης φύσεως. ``Έρχου και ίδε``, ότι ιδού εγώ άρχομαι.
Ούτως ο γενναιότατος νεομάρτυς Κωνσταντίνος εστάθη γέννημα και θρέμμα της νήσου Ύδρας, η οποία μεν Ύδρα ονομάζεται, άνυδρος δε είναι και κατάξερος` όθεν και οι κάτοικοι αυτής αναγκαζόμενοι από το άνυδρον του τόπου, εδόθησαν εις την ναυτικήν και εις την σήμερον έφθασαν εις μεγάλην επίδοσιν.οι γονείς δε αυτού του τρισμάκαρος εχρημάτισαν μετρίας καταστάσεως άνθρωποι. Και ο πατήρ Μιχαλάκης, η δε μήτηρ αυτού ονομάζεται Μαρίνα, η οποία επόθει να ιδή τούτον τον καλόν τη υιόν στεφανηφόρον εις τας αγκάλας του Χριστού, και να φανή ως αληθώς, κατά τον Προφητάνακτα Δαβίδ ``μήτηρ επί τέκνων ευφραινομένη``. Όταν δε έφθασε ούτως ο Κωνσταντίνος εις ηλικίαν χρόνους δεκαοκτώ, επήγεν εις Ρόδον και εσυναναστρέφετο συχνάκις εις το κονάκι του ηγεμόνος της Ρόδου Χασάν Καπετάν κοινώς ονομαζομένου` πλην άμποτε να μην ήθελεν υπάγη ολότελα ούτε εις την Ρόδον, ούτε εις εκείνο το κρατημένον κονάκι, επειδή εκεί συχνάζοντας, και μέσα εις εκείνο το σατανικό σπίτι συναναστραφόμενος, τι άλλο ήτον ακόλουθον να πάθη παρά εκείνο, όπου λέγει ο θείος Παύλος, ότι ``φθείρουσι ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί``. Ο γαρ ηγεμών βλέποντας τον νέον προκομμένον και έξυπνον, έβαλε την σπουδήν του όλην ο μιαρός, διά να διαστρέψη την γνώμην του και να τον γυρίση εις τον Μωαμεθανισμόν` όθεν με διαφόρους κολακείας, και με πολλά δωρήματα, έπεισε τέλος πάντων τον απαλόν νέον, και ηρνήθη φευ! Την του Χριστού αληθή πίστιν, και εδέχθη την πλανεμένην θρησκείαν των Αγαρηνών, και έτζη ευρίσκετο εις την πλάνην ταύτην χρόνους τρεις υπηρετών εις τον ηγεμόνα, και δόξης και τιμής πολλής κοντά εις αυτόν αξιούμενος. Ω συμφορά μεγάλη, όπου κινεί εις δάκρυα κάθε οφθαλμόν! Ω πτώμα ελεεινόν, όπου προξενεί εις τας καρδίας των ευσεβών χριστιανών λύπην ανείκαστον!
Αλλ` όμως φαίνεται αδελφοί, πως ο νέος ούτος έλαχε ψυχής αγαθής` όθεν και δεν εστάθη αναίσθητος, καθώς άλλοι, όπου εις το μέγα κακόν όπου έπραξε` δεν έμεινεν μέχρι τέλους εις το πτώμα όπου έπαθεν, αλλ` άρχισε παρευθύς να ελέγχεται από την συνείδησιν ακατάπαυστα, άρχισε να λυπήται, να αναστενάζη, να κλαίη, να θρηνή, διά το μέγα κακόν όπου έπαθεν` όθεν και όσα αργύρια του ετύχαιναν, όλα τα διαμοίραζε καλώς ελεημοσύνην εις τους πτωχούς. Ηγάπα περισσότερον τους χριστιανούς, και ετίμα τους ιερείς του Θεού με μεγάλην ευλάβειαν. Εν μία δε των ημερών, τόσον πυρ της θείας αγάπης άναψεν εις την καρδίαν του, ώστε όπου απεφάσισε να παρρησιασθή, και να ομολογήση φανερά την Πίστιν, όπου αρνήθη έμπροσθεν του ιδίου αυθέντου του ηγεμόνος, και βέβαια προ πολλών χρόνων ο Κωνσταντίνος ήθελε λάβη του μαρτυρίου το στέφανον, αν ο πνευματικός του πατήρ δεν τον εμπόδιζεν από την απόφασιν ταύτην` διότι αφ` ου ο του Χριστού μάρτυς εξωμολογήθη εκ βάθους καρδίας εις έναν πνευματικόν πάσας τας αμαρτίας του, και εφανέρωσεν εις αυτόν τον σκοπόν και την απόφασιν όπου είχε δια να παρρησιασθή, ο πνευματικός φοβηθείς την νεαράν και τρυφεράν ηλικίαν του, μήπως δειλιάση του μαρτυρίου τα βάσανα και αρνηθή εκ δευτέρου τον Χριστόν, άφες, του είπεν, ω τέκνον μου. Άφες τώρα τον σκοπόν αυτόν, και την απόφασιν αυτήν. Φύγε κατά το παρόν, πήγαινε εις άλλον τόπον, και αφού έλθης εις ανδρικήν και τραχυτέραν ηλικίαν, τότε, συν Θεώ, όχι μόνο μπορείς να τελειώσης τον σκοπόν τούτον, και την απόφασιν, αλλά και με περισσοτέραν ευκολίαν δύνασαι να υπομείνης τον αγώνα του μαρτυρίου.
Εις ταύτα τα λόγια του πνευματικού υπακούσας ο της υπακοής υιός Κωνσταντίνος, μετά ολίγας ημέρας αφίνωντας κάθε δόξαν, και τιμήν, και σωματικήν ανάπαυσιν, και κυβέρνησιν, όπου είχε κοντά εις τον αυθέντην του, και ως σκύμβαλα και καπνόν λογισάμενος κάθε ηδονήν του κόσμου και ματαιότητα, εμβήκεν εις εν καράβι και ανεχώρησεν εις το νυν λεγόμενον Κρίμι, και εκεί διέτριψε χρόνους τρεις, Χριστιανός εις το φανερόν, και ων και παρά πάσι γινωσκόμενος, και πολιτείαν διάγων ενάρετον και χριστιανικήν. Έπειτα αναχωρήσας από την Κρίμιν, επήγε εις την Κωνσταντινούπολη, επί της Πατριαρχείας του Αγιωτάτου Κυρίου Γρηγορίου. Εκεί διατριβώντας ζητεί θερμώς,διά να εύρη έμπειρον πνευματικόν προς θεραπείαν της πεπληγωμένης ψυχής του, και κατά τον πόθον του τον ευρίσκει εις την του Χριστού μεγάλην εκκλησίαν.
Εις τούτον λοιπόν προσελθών ο καλός Κωνσταντίνος μετά συντρετιμμένης καρδίας, καιμ θερμής κατανύξεως, εξομολογείται όλας τας αμαρτίας του, και μάλιστα την προς Χριστόν άρνησιν του, και τους εν τω βάθει της καρδίας του λογισμούς, και κλαίοντας πικρώς διά την συμφοράν του ζητεί διόρθωσιν` ο δε πνευματικός παρρησιάζει αυτόν εις τον ρηθέντα Παναγιώτατον, ος τις ιδών και μαθών πάντα τα κατ` εαυτόν, εχάρη μεν διά την καλήν επιστροφήν του απολωλότος, ελύπηθη δε διατί δεν εγνώριζε διά συμφέρον και να τελειώση τον πόθον του` όθεν νουθετώντας αυτόν πατρικώς να ελπίζη εις την ευσπλαγχνίαν του Θεού και να μην απελπίζεται, τον απέστειλεν εις το Άγιον Όρος, διά να αρματωθή με τας ευχάς των εκείσε οσίων πατέρων, και έτζη να ηδυνηθή να αντιπαλαίσηκαι να νικήση τον αυτόν νικήσαντα πρώην διάβολον.
Απελθών λοιπόν εις το Άγιον Όρος, επήγε εις την ιεράν και βασιλικήν μονήν των Ιβήρων, και εκεί διέτριψε πέντε μήνας και επέκεινα, υπηρετών εις το Αρχονταρίκιον με κάθε προθυμίαν, υπακούοντας και εις τους εν αυτή οσίους πατέρας, εξομολογούμενος συνεχώς τόσον εις τους εν τη ιερά μονή πνευματικούς πατέρας, όσον και εις τον εν σκήτει της αυτής μονής ενασκούμενον και κοινόν του Όρους πνευματικόν παπά κυρ Σέργιον. Προς δε πάντων επρόσφερε διάπυρον ευλάβειαν εις την εκείσε Αγίαν και θαυματουργόν εικόνα της ημών Θεοτόκου την καλουμένην Πορταίτισσαν` εις ταύτην γαρ συνεχώς προσερχόμενος ο αοίδιμος, εκ βαθέους ψυχής προσηύχητο, δεόμενος της θεομητορικής αυτής μεγαλειότητος, να δείξη εις αυτόν την θερμήν αυτής αντίληψιν και βοήθειαν, και να τον ενδυναμώση διά να νικήση τον εχθρόν του, και να υπομείνη ανδρείως υπέρ της πίστεως και της αγάπης του Υιού Της, το προ πολλού μελετώμενον υπ` αυτού και ποθούμενον μαρτύριον` διατί αφ` ου ηρνήθη τον Χριστόν, δεν εδυνήθη να εύρη καμμιάν ειρήνην εις την συνείδησιν του, κατ` εκείνο όλο το διάστημα της ζωής του` αλλά του εφαίνετο πάντοτε πως ακούει νοερώς με τα ώτα της καρδιάς του, εκείνον το φοβερόν λόγον όπου είπε περί των αρνησιχρίστων ο Κύριος, ήγουν το ``ος τι με αρνήσεται έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι καγώ εγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς``. Ούτος ο λογισμός εντετυπωμένος εις το ηγεμονικόν της ψυχής του, κατέτρωγεν αυτόν ωσεί σκώληξ, και τον ετυραννούσεν ωσάν ένας δήμιος, και από την άμαχον δύναμιν της Κυρίας Θεοτόκου, και την χάριν αυτής περιφραχθείς την ψυχήν, άναψεν όλος από τον πόθον εις το μαρτύριον, και πλέον να υπομείνη δεν εδύνατο` αλλά και με όλο όπου εμποδίζετο από τους πνευματικούς και τους πατέρας του ιερού Μοναστηρίου, λέγοντας ότι είναι δυνατόν να σώση την ψυχήν του και χωρίς μαρτύριον, αυτός όμως υπό της Χριστού αγάπης καταφλεγόμενος, ανταπεκρίνετο εις αυτούς` όπου αρνήθηκα τον Χριστόν μου, εκεί πάλιν έχω να τον ομολογήσω` όθεν παραλαβών τας ευχάς των πατέρων, ως άρματα πνευματικά, ανεχώρησεν από το Όρος, και επήγε κατ` ευθείαν εις την Ρόδον.
Εκείσε φθάνοντας, επήγε εις ένα πνευματικόν και εξομολογήθη, φανερώσας εις αυτόν, ότι είχε σκοπόν να παρρησιασθή, και να ομολογήση το όνομα του Ιησού Χριστού` ο δε πνευματικός, φοβούμενος το άδηλον της εκβάσεως, εσυμβούλευεν αυτόν λέγων` τέκνον μου, ο καιρός είναι ακατάστατος, και αι ημέραι είναι πονηραί` όθεν λείψαι από ένα τοιούτον κίνημα και σκοπόν, και πήγαινε πάλιν εις το Άγιον Όρος. Και ο Θεός είναι ελεήμων και εύσπλαγχνος, και δέχεται την μετάνοιαν σου, καθώς υπεσχέθη μόνος του ο αψευδέστατος λέγων` ``ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αρματωλούς εις μετάνοιαν``. Ο δε του Χριστού ένθως εραστής Κωνσταντίνος, ούτε ακρόασιν έδιδε εις τους λόγους του πνευματικού, ώντας όλος δι όλου προσηλωμένος εις την αγάπην του Δεσπότου Χριστού και εις την ομολογίαν του` και όσω μάλλον οι άλλοι τον εμπόδιζαν από το μαρτύριον, τόσον περισσότερον αύξανε εις το πόθον του μαρτυρίου, και όσο εκείνοι εζήτουν να σβέσουν την φλόγα της καρδίας του με τα λόγια τους, τόσον η φλόγα άναπτε περισσότερον. Και λοιπόν αφ` ου απεφάσισεν να παρρησιασθή, έκαμε προσευχήν προς τον Δεσπότην Χριστόν μετά κατανύξεως λέγοντας` ``Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, Συ όπου εκαταδέχθης να κατέβης από τους ουρανούς, και να φορέσης σάρκα εκ της Αειπαρθένου Μαρίας, να λάβης εμπτυσμούς, κολαφισμούς, εμπαιγμούς, και μάστιγας και τελευταίον θάνατον σταυρικόν, διά να σώσης το γένος των ανθρώπων από την καταδυναστεία του διαβόλου. Αυτός βοήθησον μοι εν τη ώρα ταύτη, και ενδυνάμωσον με τον αμαρτωλόν και ανάξιον δούλον σου, διά να σε ομολογήσω παρρησία, ότι συ είσαι Υιός του Θεού αληθινός, και συ εποίησας τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και όλα τα ορατά και αόρατα κτίσματα` είσαι Βασιλεύς των αιώνων, γλυκύτατε Ιησού Χριστέ, επάκουσον μου του αμαρτωλού, και δος μου δύναμιν να νικήσω τον εχθρόν όπου με ενίκησε, και να καταπατήσω όλους τους υπηρέτας του, εις δόξαν και τιμήν του Αγίου σου Ονόματος``.
Ταύτα ειπών, παρευθύς τρέχει ωσάν πρόβατον εις την σφαγήν, και χωρίς να τον ζητή τινάς, αυτός αφ` εαυτού του αυτόκλητος πηγαίνει εις τον αγώνα του μαρτυρίου, και εφανερώνετο εις εκείνους όπου δεν ερωτούν παντελώς διά λόγου του και ευρίσκεται έμπροσθεν εις εκείνους όπου δεν τον εζήτουν, ως λέγει ο Ησαίας ``εμφανής εγεννήθην τοις εμέ μη ζητούσι, ευρέθην μη επερωτώσιν`` `και έτζη παρρησιάζεται έμπροσθεν του ηγεμόνος της Ρόδου Χασάν Καπετάνου επονομαζομένου, του πρώην εδικού του αυθέντου, και λέγει` χαίροις εξ εμού του δούλου σου αυθέντα. Ο ηγεμών αποκρίνεται `ποιος δούλος μου είσαι εσύ; Ο δε μάρτυς με μεγάλην παρρησίαν του ανταποκρίνεται` εγώ είμαι ο Κωνσταντίνος εκείνος όπου εσύ με παρεκίνησας να αρνηθώ τον γλυκύ μου Ιησούν Χριστόν, και να πιστεύσω τον προφήτην σου Μωάμεθ. Ο ηγεμών του είπε` εγώ δεν σε γνωρίζω ποιος είσαι` επειδή συ είσαι καλόγηρος [ήτον γαρ φορεμένος ο Άγιος ράσον μαύρον αγιορείτικον, και σκούφον, και εφαίνετο ωσάν καλόγηρος], και αν είσαι εδικός μας, διατό εφόρεσες αυτό το μαύρον φόρεμα, το οποίον δεν είναι της θρησκείας μας; Ο εδικός μας νόμος γράφει να φοράμε άσπρα φορέματα και λαμπρά, διά να είμεθα χωρισμένοι από τους χριστιανούς. Έυγαλε λοιπόν αυτά τα μαύρα και καταφρονεμένα ρούχα όπου φορείς, και εγώ να σε φορέσω άσπρα και λαμπρά φορέματα, διά να χαίρεσαι τον κόσμον, και να σου δώσω και άσπρα όσα χρειάζεσαι, διά να ευφραίνεσαι με εμένα, και διά να σε βλέπουν όλοι οι Χριστιανοί να σε φοβούνται, και να σε προσκυνούν. Προς ταύτα ο του Χριστού στρατιώτης Κωνσταντίνος ανταπεκρίνετο` έλα και συ αυθέντα να πιστέψης και να ομολογήσης τον Χριστόν πως είναι Θεός αληθινός, διά να σε φωτίση να ιδής το φως το αληθινόν, επειδή και τώρα είσαι τυφλός και σκοτισμένος από την ασέβειαν, και αν αυτόν ομολογήσης διά Θεόν αληθινόν, βέβαια έχεις να αξιωθής και της ουρανίου Βασιλείας Του, και να ιδής οφθαλμοφανώς τα ανεκλάλητα καλά του Παραδείσου, και να χαίρεσαι και να ευφραίνεσαι εις αυτόν μαζί με όλους τους Αγγέλους και τους Αγίους. Λέγει τον ο ασεβής, ποιος σε έμαθεν αυτάς τας φλυαρίας Χασάνη; Εγώ σε έκαμα υιόν μου, διά να σε υπανδρεύσω, και να σου δώσω και την κληρονομίαν, και εσύ εκαταφρόνεσας τόσα αγαθά και εφόρεσες μαύρα; Βλέπων δε τον ηγεμόνα ταραχθέντα, ο παραστεκόμενος κοντά εις αυτόν Αγαρηνός εσήκωσε το χέρι του και εκτύπα τον μάρτυρα` αλλ` ο ηγεμών εμπόδισε αυτόν, επρόσταξε δε μόνον να τον βάλλουν εις την φυλακήν, και έτζη αυτός ανεχώρησε κατηφής, και λυπημένος, και επήγεν εις το χαρέμι του, και εκεί έμεινε τρεις ημέρας ολοκλήρους χωρίς να εύγη ολότελα έξω από το κακόν του. Μετά δε τας τρεις ημέρας εξελθών, και όλος πνέων πυρ και μανίαν κατά του Μάρτυρος, εκάθησεν επί του βήματος, και είπεν` φέρετε εδώ εκείνον τον μικρόν όπου προχθές μας είπε τόσα λόγια. Παραστάντος δε του Μάρτυρος, λέγε μοι ω πάντολμε, τον ηρώτα ο ηγεμών, λέγε μοι, τι ήσαν τα λόγια εκείνα όπου προχθές απετόλμησας να πεις εναντίον μου; ο δε του Χριστού Μάρτυς, χωρίς να δειλιάση ολότελα, αλλά θαρρετά ωσάν λεοντάρι, απεκρίθη λέγων` εγώ σε είπα να πιστεύσης εις τον Χριστόν, ότι είναι Θεός αληθινός, διατί η εδική σας πίστις είναι βδελυρά, μιαρά, και ψεύτικη, επειδή πιστεύετε ένα ψεύστη, όπου εις τον κόσμον δεν έδειξε κανένα θαύμα, ούτε σας εδίδαξε καμμιάν αλήθειαν, και κανένα καλόν, αλλά μόνον σας εδίδαξε μυθολογίας, και σας παραγγέλλει να κάμνετε πορνείας, αρσενοκοιτίας, και άλλας κακίας` και εσείς ως τυφλοί τον πιστεύετε ως προφήτην, και διά τούτο έχετε να υπάγετε με αυτόν εις την αιώνιον κόλασιν, και εις το πυρ το εξώτερον, διά να κατακαίεσθε παντοτονά μαζί με τους αδελφούς σας δαίμονας` μόνον έλα να γενής χριστιανός, διά να χαίρεσαι αιώνια με τον Χριστόν εις τον Παράδεισονεύγε της ελευθεροστομίας σου, γενναίε του Κυρίου αγωνιστά! Εύγε της σης μεγαλοψυχίας, της ούσης ουρανίων επαίνων αξίας! Κατά αληθείαν αδελφοί επληρώθη εις τούτον τον Άγιον, εκείνον όπου γράφει ο σοφός Σολομών εις τας παροιμίας το ``Δίκαιος ως λέων πέποιθε``. Και το του προφήτου Δαβίδ` ``ελάλουν εν τοις μαρτυρίοις σου εναντίον βασιλέων και ουκ ησχυνόμην``.
Ταύτα λοιπόν τα λόγια ως ήκουσας της ασεβείας προστάτης, ηλλοιώθη όλος από τον θυμόν, και μη δυνάμενος πλέον να υποφέρη την τόσην παρρησίαν και τόλμην του Μάρτυρος, δείρετε, εφώναξε εις τους στρατιώτας σου, δείρετε αλύπητα αυτόν τον τολμηρόν, και αδιάντροπον, ανασπάσετε τας τρίχας της κεφαλής του, ξεσκίσατε τας σάρκας του με τους όνυχας, και τα σιαγόνια του συντρίψατε με τας πέτρας, διά να εξύρη να ομιλή προς τους ηγεμόνας. Ταύτα εκείνου ειπόντος, ευθύς οι στρατιώται όρμησαν ναντίον εις το αρνίον του Χριστού Κωνσταντίνον, ωσάν λύκοι αιμοβόροι και άγιοι` και άλλοι μεν τον έδερναν, άλλοι δε εξέσχιζαν τας σάρκας του. Και οι μεν ανέσπουν τας τρίχας της κεφαλής του, οι δε έσυρνον αυτόν από τα ποδάρια, και από τα χέρια επάνω εις τας πέτρας, και εις το έδαφος της γης` πλήθος γαρ όντες άτακτον, και εις την κακίαν φύσει ορμητικόν, όταν και τη άδειαν έλαβον, ας στοχασθή πλέον κάθε ένας τι δε έπραξαν, και τι πληγάς δεν επροξένησαν εις τον του Χριστού Αθλητήν` τούτο μεν, διά να χορτάσουν την έμφυτον τους κακίαν, τούτο δε και διά να ευχαριστήσουν την θηριώδη γνώμη του ηγεμόνος των` πολλοί δε από αυτούς, έπτυον αναισχύντως και εις το πρόσωπον του Μάρτυρος, εμπαίζοντες αυτόν και λέγοντες` ας έρθη τώρα ο Χριστός σου να σε ελευθερώση από τας χείρας μας. Και ουτω μεν οι της πλάνης υπηρέται έκαμαν και έλεγαν, άξια της εδικής των μανίας και αγριότητος, ο δε του Χριστού γενναιότατος Αθλητής, τοιαύτα και τοσαύτα πάσχων υπό των παρανόμων, ανεξικάκως και μεγαλοψύχως υπέμεινε` τούτο και μόνον κράζων, το του ευγνώμονος ληστού λόγιον` ``Μνήσθητι μου Κύριε εν τη Βασιλεία Σου``. Τελευταίον δε, μισαπεθαμένος όντας από τας παιδείας ο Αθλητής του Χριστού, ρίπτεται εις την φυλακήν υπό των δημίων, δεδεμένος με βαρειάς αλύσεις από τους πόδας και από τον λαιμόν, έως εις δευτέραν εξέτασιν.
Τη δε επαύριον καθίσας ο ηγεμών επί του βήματος, προστάζει να φέρουν τον Μάρτυρα, διά να δοκιμάση ίσως δυνηθή να τον γυρίση εις την ασέβειαν με κολακείας και πανουργεύματα` και όταν επαραστάθη έμπροσθεν του ο Μάρτυς του Χριστού, λέγει προς αυτόν` εμετανόησες από τας χθεσινάς φλυαρίας Χασάνη; Αποκρίνεται ο Μάρτυς` εγώ δεν είμαι Χασάνης, αλλά είμαι Χριστιανός Κωνσταντίνος το όνομα μου, και δεν λαλώ φλυαρίας, αλλά πιστεύω και ομολογώ Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, τρία πρόσωπα, και έναν Θεόν αληθινόν. Τούτον προσκυνώ, τούτον δοξάζω` την δε θρησκείαν σας αναθεματίζω. Τότε ο ασεβής ηγεμών προστάζει να τον δείρουν δυνατά` όθεν του έδωκαν πεντακοσίους ραβδισμούς εις την ράχην, και πεντακοσίους εις τους πόδας, τόσον ώστε που έπεσαν όλα τα όνυχα των ποδών του` το δε αίμα έτρεχε ποταμηδόν από όλον το μαρτυρικόν του σώμα, ώστε εκκοκίνισεν όλον το εκεί της γης έδαφος. Ο δε γενναίος του Χριστού στρατιώτης υπέμεινε ανδρείως τους πόνους, κράζοντας μόνο` ``Μνήσθητι μου Κύριε εν τη Βασιλεία Σου``. Οι δε στρατιώται νομίσαντες ότι απέθανε, τον εσήκωσαν αναίσθητον, και τον έρριψαν ωσάν ένα φόρτο μέσα εις την φυλακήν.
Εκεί λοιπόν εις την φυλακήν ευρισκόμενος, και τα λοίσθια πνέων, θείας αντιλήψεως και επισκοπής ηξιώθη ο τρισμακάριστος, διότι ο Δεσπότης Χριστός, βλέπων τον εδικόν του Αθλητήν πάσχοντα διά την αγάπην του, και εις θάνατον κινδυνεύοντα, παρέστη εις αυτόν, και διά της θείας του χάριτος και δυνάμεως, ιάτρευσεν όλα τας πληγάς του σώματος του, αποκατέστησας σώους τους όνυχας των ποδών του, και τον έκαμεν όλον υγιή ως Ιατρός ψυχών και σωμάτων` και ου μόνον τούτο, αλλά και θάρρος και χαρά εις την μακαρίαν του ψυχήν ενέσταξε. Μετά δε τρεις ημέρας, κατά πρόσταξιν του ηγεμόνος, ελθόντες οι υπηρέται να εκβάλουν από την φυλακήν τον του Χριστού Μάρτυρα, ω του θαύματος! εύρον αυτόν όλον υγιή, χωρίς να έχη κανένα σημάδι των προτέρων πληγών, ούτε εις τους πόδας, ούτε εις όλον το σώμα. Ο δε ηγεμών τούτον ιδών, σου ήρεσε, του λέγει, Χασάνη αυτό όπου σου έκαμα; Έλα το γληγορότερον, και ομολόγησε ότι η πίστις μας είναι από όλας τας άλλας μεγαλυτέρα, διά να σου χαρίσω και όσα πρότερον σου έταξα. Τότε ο ανδρειότατος Κωνσταντίνος είπε προς αυτόν` άκουσον ω ηγεμών να σου ομιλήσω, και να σου φανερώσω όλην την αλήθειαν. Ηξεύρεις πολλά καλά, ότι προ τριών ημερών εκαταπλήγωσες όλον μου το σώμα από τας μάστιγας, εύγαλες από τους πολλούς ραβδισμούς όλα τα ονύχια των ποδών μου, με έρριψες μισαπεθαμένον εις την φυλακήν, και τώρα που είναι αι πληγαί εκείναις; Που είναι οι ξεριζωθέντες όνυχες; Βλέπε έμεινε σημάδι των πληγών; Ιδέ, λείπει μου κανένας όνυχας; Ο Δεσπότης μου Χριστός, με επεσκέφθη εις την φυλακήν και με ιάτρευσεν από τας πληγάς, και τους όνυχας των ποδών μου σώους αποκατάστησεν, ως Θεός αληθινός όπου είναι. Αυτόν λοιπόν προσκυνώ, όπου είναι ιατρός πάνσοφος και όποιος τον ακολουθεί, και πιστεύει εις τα λόγια Του γίνεται όμοιος Του, και θέλει κληρονομήσει μαζί με Αυτόν ζωήν την αιώνιον. Το λοιπόν, παρακαλώ σε ω ηγεμών, άνοιξον ομμάτια τα της ψυχής σου, και έλα να προσκυνήσης και εσύ τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον οποίον επροσκυνούσαν και οι δικοί σου γονείς οι οποίοι έως τώρα είναι Χριστιανοί. Τούτο δε είπεν ο Μάρτυς, επειδή ο ηγεμών ούτος της Ρόδου κατάγεται από Ιβηρίτας, ήγουν γκιουρτζίδες, και σκλαβωθείς από τους Αγαρηνούς, αφήκε την πατρικήν του πίστιν των χριστιανών, και εδέχθη την θρησκείαν των Αγαρηνών.
Ταύτα ακούσας ο ηγεμών, και μάλιστα ότι οι γονείς του είναι Χριστιανοί, έλαβε μεγάλην εντροπήν έμπροσθεν εις τους άλλους Αγαρηνούς, όπου ήσαν παρόντες και ήκουον` όθεν προστάζει να βάλουν πάλιν τον Μάρτυρα εις την φυλακήν και να σφαλίσουν τους πόδας του εις το λεγόμενον Τουμπρούκι. Εις ταύτην λοιπόν οδυνηρά βάσανος επέρασεν ο Μάρτυς ολοκλήρους ημέρας και νύχτας, προς μόνον τον δυνάμενον σώζει εκ θανάτου Χριστόν τον Θεόν αποβλέπων, και προσευχόμενος. Κατά δε τας ημέρας ταύτας, ηκολούθησε και εφυλάκισαν εις την αυτήν εξ χριστιανούς, και δύο ιερείς από χωρίον Σωρόνη, ομοίως και τέσσαρας Τούρκους. Λοιπόν εις μίαν νύκτα, θέλωντας ο Θεός να δοξάση τον Μάρτυρα Του, τον αυτόν προδοξάσαντα διά του Μαρτυρίου, τι εθαυματούργησε; Μέσα εις εκείνο το βαθύτατον σκότος της νυκτός, κατά την ώραν του μεσονυκτικού, φως μέγα έλαμψεν εις όλην την φυλακήν` και ω της πολλής περί τον Σον Μάρτυρα συγκαταβάσεως, και αγαπητικής διαθέσεως Σου φιλανθρωπότατε Δέσποτα! Από την δύναμιν και θαυμαστήν ενέργειαν του θείου εκείνου και ουρανίου φωτός, ελύθη παρευθύς ο γενναίος Κωνσταντίνος από τα δεσμάς και από τας αλυσίδας, ελευθερώθηκαν οι πόδες του από το τιμωρητικόν ξύλον, και ευρέθη ιστάμενος κατά ανατολάς, και προσευχόμενος. Τούτου του θείου φωτός, και γλυκυτάτου την θεωρίαν, ιδόντες μεν οι εκείσε ευρισκόμενοι δύο ιερείς, και εξ λαϊκοί, εσηκώθησαν παρευθύς και επροσκύνησαν` οι δε τέσσαρες Τούρκοι εφώναξαν, κατά την συνήθεια των Αράβων, την φωνήν` Αλλάχ, Αλλάχ. Φήμη δε εδόθη εις τους στρατιώτας του ηγεμόνος τους φυλάττοντας την πόλιν, ότι έπεσεν φωτία εις την φυλακήν` όθεν έτρεξαν παρευθύς να ιδούν, και εμβαίνοντες εις την φυλακήν, βλέπουν τον Μάρτυρα, όπου εστέκετο έξω από το Τουμπρούκι, λυτός από τα δεσμά και ελεύθερος, και λέγουν εις τους εκεί ευρισκομένους Τούρκους και Χριστιανούς, ποίος έλυσεν από τα δεσμά τούτον τον κακόν άνθρωπον; Απεκρίθησαν οι Τούρκοι` ημείς όλο εκοιμόμασταν αυτήν την νύκτα, και κατά το μεσονυχτικόν είδαμεν ένα φως μεγάλον, όπου έλαμψεν μέσα εις την φυλακήν, και αυτόν τον καλόγηρον είδαμεν όπου επροσκύνει` όθεν από τον θαυμασμόν μας εφωνάξαμε το` Αλλάχ, Αλλάχ. Τούτο είδαμεν και τούτο μαρτυρούμεν. Τότε οι στρατιώται ανήγγειλαν ταύτα εις τον ηγεμόνα, ο οποίος τους επετίμησε λέγων` σους, φυλαχθήτε να μην το ειπήτε εις τινά, διά τι είναι κρίμα, και εναντίον εις την πίστιν μας. Έκρξε δε και τους Τούρκους, και τους Χριστιανούς, όπου ήσαν εις την φυλακήν, και τους είπεν` ίδετε; Διά το να είναι εκείνος ο καλόγηρος αμαρτωλός, έρριψεν ο Θεός φωτίαν να σας καύση, και προσέχετε καλά να μην το ειπήτε εις κανένα, και ύστερα σας αποθάνω από το ξύλον. Από τότε δε και ύστερον πλέον δεν έφερεν ο ηγεμών τον μάρτυρα εις τον κριτήριον` εφοβήθη γαρ από το θαύμα, όπου ηκολούθησε του ουρανίου φωτός` μόνον εκεί μέσα εις την φυλακήν, επαίδευον αυτόν ανελεήμονα οι υπηρέται της πλάνης.
Ακούσατε δε και άλλο θαυμάσιον, ευλογημένοι Χριστιανοί, όπου ενήργησεν ο Θεός εις τιμήν του Μάρτυρος. Ένας ιμάμης των Αγαρηνών, βάρβαρος εις το ήθος και βαρβαρώτερος εις την γνώμην, εσήκωσε το μιαρόν του χέρι διά να ραπίση τον του Χριστού Μάρτυρα, και ω του θαύματος! παρευθύς η θεία δίκη δικαίως τον άδικον ετιμώρησε, και έγινε όλον το του χέρι κατάμαυρον` όθεν όλοι οι Αγαρηνοί έγιναν ήμεροι από τον φόβον τους, και κανένας πλέον δεν ετόλμη να πειράξη τον Μάρτυρα, βλέποντες πως ο Θεός τον αγαπά, και εκδικεί όλους εκείνους, όπου ήθελαν τον ενοχλήσει.
Έμεινε λοιπόν ο του Χριστού Αθλητής μέσα εις την φυλακήν, πέντε σχεδόν μήνας ταλαιπωρούμενος από την πείναν, θλιβόμενος από την δίψαν, κακοχούμενος από τας ψήρας, και κατατυραννούμενος από τας άλλας κακοπαθείας, και στενοχωρίας, όσα συνειθίζει να έχη μία φυλακή, και φυλακή καταδίκων ανθρώπων. Ένας μόνος ευλογημένος χριστιανός ευρέθη, όπου τον επεσκέπτετο, και εις κάθε δέκα ημέρας του έφερνεν την Αγίαν Κοινωνίαν και εμεταλάμβανεν, υπό της οποίας ενδυναμούμενος και παρηγορούμενος ο αοίδιμος, ελογίαζε τας στενοχωρίας ως πλατυσμούς, τας θλίψεις ως αναπαύσεις, και την σκοτεινήν φυλακήν εκατοίκει ως φωτεινόν παλάτιον` διά τι αυτήν την δύναμιν και χαράν έχει η μετάληψις των Αχράντων Μυστηρίων, όταν αξίως και συνεχώς λαμβάνεται υπό των ορθοδόξων` μεταβάλλει τα θλιβερά εις χαροποιά` νομίζει τας κακοπαθείας ως τρυφάς, και τον φοβερόν θάνατον λογίζεται ως ζωήν. Η αιτία δε, διά την οποία ο ηγεμών εκράτει τον Μάρτυρα εις την φυλακήν εις τόσον πολύ διάστημα καιρού, ήτον διά τι εφοβήθη την δύναμιν και την εξουσίαν όπου έχουν οι Υδριώται κοντά εις την βασιλικήν Πόρτα, και μάλιστα εις τον Καπετάν Πασάν του Αρχιπελάγους` όθεν και εφοβείτο να θανατώση Υδριώτην. Διά τούτο έγραψεν εις τον Καπετάν Γεώργιο τον Υδριώτην, όπου τότε ευρίσκετο εις την Αλεξάνδρειαν, εις αυτόν την του Μάρτυρος υπόθεσιν, και διά τούτο ανέβαλλε τον καιρόν του θανάτου του, εως ου να λάβη παρ` εκείνου απόκρισιν. Ο δε του Χριστού Αθλητής τούτο μαθών, γράφει από την φυλακήν γράμματα προς τον ρηθέντα Καπετάν Γεώργιον, παρακαλών αυτόν θερμώς να φυλαχθή διά το όνομα του Θεού ναμην τον εμποδίση από το μαρτύριον, αλλά να τον αφήση να αποθάνη διά την αγάπην του Χριστού, ότι τούτο είναι η μεγαλυτέρα χάρις, όπου ημπορεί να του κάμη` τούτο είναι η υπερβολική αγάπη, όπου έχει να δείξη εις τον συμπατριώτην του, και τούτο είναι η ανωτέρα ευεργεσία, όπου δύναται να του προξενήση. Ω θαυμαστού έρωτος, όπου άναπτεν εις την καρδίαν σου γενναιότατε Κωνσταντίνε! Ω του ασβέστου πυρός της θεϊκής αγάπης, όπου κατέφλεγεν όλα σου τα εντόσθια!
Λαβών δε ο Καπετάν Γεώργιος τα γράμματα του Μάρτυρος, και μαθών από αυτά τον πόθον όπου είχε εις το να μαρτυρήση, έγραψε προς τον ηγεμόνα της Ρόδου, ότι ημείς έναν τοιούτον άνθρωπον δεν θέλομεν αν τον ηξεύρωμεν, και ό,τι θέλεις κάμε αυτόν. Τότε ο ηγεμών, λαβών την απόκρισιν ταύτην, έβαλε βουλήν διά να θανατώση τον Μάρτυρα. Εν μία δε των ημερώνεκβαλών αυτόν έξω από την φυλακήν, τον επρόσταξε να σηκώση πέτρας από το ένα μέρος, και να τας φέρη εις άλλο. Ο δε Μάρτυς, επιθυμών να απέλθειν εις τον Χριστόν μίαν ώραν αρχήτερα, εκαμώθη ότι έφευγε, διά να κινήση τον ηγεμόνα εις θυμόν, και ακολούθως διά να τον παροξύνη εις να τον θανατώση. Ο δε παραστεκόμενος εις τον ηγεμόνα, όντας σκληρός και χριστιανομάχος, έτρεξε και έπιασε τον Μάρτυρα, και εκβαλών την μαχαίραν του ο αλιτήριος εκτύπα μανιωδώς εις όλον το σώμα του, τόσον από το πλάγιον μέρος της μαχαίρας, όσον και από το κοπτερόν, εις τρόπον όπου κατέκοψε και κατεπλήγωσεν ο θηριόγνωμος το αθλητικόν εκείνο και κατεπεπονημένον από τα πρότερα βάσανα σώμα` και εκείνος μεν με την παιδείαν ταύτην ευχαρίστησε τον θυμόν του και την κακίαν του` ο δε Μάρτυς έχαιρε και ευφραίνετο δια τι έπαθεν τούτο υπέρ του ερωμένου Θεού του. Τέλος πάντων αποκαμών ο της ασεβείας ηγεμών από το να παιδεύη τον Μάρτυρα, προστάζη να εκβάλουν αυτόν από την φυλακήν, και παραστήσας αυτόν επί του βήματος, τον ερωτά ταύτην την τελευταίαν ερώτησιν, αν εμετανόησε, και αν αρνήται τον Χριστόν. Ο δε Κωνσταντίνος, μετά της ομοίας γενναιότητος, είπον σοι, απεκρίθη, ότι εγώ είμαι χριστιανός, και τον Χριστόν μου δεν είναι τρόπος να τον αρνηθώ, καν εις μύρια κομμάτια το σώμα μου κατακόψης. Λοιπόν ό,τι θέλης κάμε εις εμέ μίαν ώραν πρότερον, δια τι ο Κύριος μου με προσμένει, μόνον μη αργοπορής, επειδή εγώ ηξεύρω, ότι έκαμες κατ` εμού την τελευταίαν απόφασιν. Δια τι προ τριών ημερών της αυτού τελειώσεως, του απεκάλυψεν ο Κύριος, ότι έφθασεν ο καιρός να λάβη το στέφανον της αθλήσεως` και τη αληθεία το ήξευρεν ο Άγιος, ότι οι ασεβείς έκαμαν κατ` αυτού την απόφασιν` όθεν τούτο προγνωρίσας, κράζει τον Χριστιανόν εκείνον, όπου τον επεσκέπτετο, και του λέγει` πήγαινε αδελφέ και φέρε μου τα Άχραντα Μυστήρια να κοινωνήσω, ότι τη τετράδη μέλλουν οι ασεβείς να με θανατώσουν.
Όθεν και κατά την πρόρρησιν του Αγίου, έτζη έγινε` διά τι, αφ` ου ο ηγεμών τον ερώτησεν, ως είπομεν ανωτέρω, και είδε το αμετάθετον της γνώμης του, έδωκε την αποφάσιν να τον θανατώσουν μέσα εις την φυλακήν. Λοιπόν αφ` ου η Τρίτη επέρασε, και εξημέρωνεν η ημέρα της τετράδης, εις τας πέντε ώρας της νυκτός, έπνιξαν οι αλιτήριοι τον γενναίον Κωνσταντίνον, τη δεκάτη Τετάρτη Νοεμβρίου μηνός, και ούτως απήλθε η μακαρία του ψυχή εις χείρας Θεού, διά να λάβη παρ` αυτού τον αμαράντινον στέφανον του μαρτυρίου, και να συνευφραίνεται μετά πάντων των Μαρτύρων εις τα ουράνια. Το δε σώμα του επρόσταξεν ο ηγεμών και τον έρριψαν ανάμεσα των εκείσε ευρισκομένων ξύλων. Το δε πρωί έδωκεν άδειαν εις τους χριστιανούς να το πάρουν και να το θάψουν καθώς ηξεύρουν, προ του να λάβουν οι άλλοι Τούρκοι την είδησιν. Έτζη επήγαν οι ιερείς μετά και άλλων Χριστιανών, και πέρνοντες το μαρτυρικό σώμα, το ενταφίασαν εντίμως εν τω Ναώ της Υπεραγίας Θεοτόκου εις το Βαρούσιον. Ο δε πανάγαθος Θεός ετέλεσε δι αυτού πάμπολλα θαύματα, και εις όλους εκείνους, όπου έπασχον από θέρμην, και απλώς ειπείν, όλοι όσοι μετά πίστεως επλησίαζον εις τον λείψανον του Μάρτυρος, και εις τον τάφον του, ελάμβανεν ο καθείς το αιτούμενον, και τινάς δεν έμεινε παραπονεμένος.
Ακούσατε δε αδελφοί μου ένα θαυμάσιον, όπου ετέλεσε ο Κύριος μετά το Μαρτύριον του Αγίου. Οι δήμιοι εκείνοι, όπου έπνιξαν τον Άγιον, ήσαν δύο, ο ένας Τούρκος, και ο άλλος Εβραίος. Κατ` αυτού λοιπόν την ημέραν, όπου τον εθανάτωσαν, ο εις εξ αυτών, ο Τούρκος δηλαδή, εκεί όπου εκοιμάτο, εύρε την παρά Κυρίου εκδίκησιν, διά τι αστροπελέκιον πεσών εκ του ουρανού τον κατέκαυσε, και αγκαλά ήσαν εκεί κοντά του τέσσαρες χριστιανοί, και πέντε άλλοι Τούρκοι, με όλον τούτο το αστροπελέκι εκείνο, ωσάν να είχε λόγον και αίσθησιν, τους μεν άλλους άφηκεν αβλαβείς, εκείνον δε μόνον τον υπηρέτην του φόνου του Αγίου δικαίως τον άδικον εθανάτωσεν` όθεν οι ανωτέρω άνθρωποι ιδόντες το παράδοξον τούτο, επήγαν εις τον ηγεμόνα, και το εμαρτύρησαν.
Τοιαύτα μεν θαυμάσια ετέλεσεν ο των θαυμασίων Θεός τόσον εις το καιρόν του Μαρτυρίου, όσον και εν τω τέλει, και μετά το τέλος αυτού, καθώς το ηκούσατε. Τελειωθέντος ουν του Μάρτυρος, η καλή αυτού μήτηρ, μαθούσα πως ο φίλτατος της υιός εδόξασε τον Θεόν, με την χύσιν του αίματος του, και εις την Ρόδον είναι τεθαμμένον το μαρτυρικόν του σώμα, έδραμεν ως η διψώσα έλαφος να υπάγη εις απόλαυσιν του, και να φέρη εκείθεν εις την πατρίδα της το θείον λείψανον του υιού της του αγαπητού. Επήγε, και διά συνεργείας και προτροπής του προρρηθέντος Καπετάν Γεωργίου, έλαβε τον ποθούμενον, και έχει τούτον τώρα η πατρίς αυτού θησαυρόν θείων χαρίτων ανέκλειπτον και αδαπάνητοντοις πιστώς εις αυτόν προστρέχουσι. Μετά δε την εκ τάφου ανακομιδήν των θείων λειψάνων του, ετέλεσε και τα ακόλουθα θαύματα.
Ένας χριστιανός Ρόδιος, κτυπηθείς από φοβερόν αστροπελέκιον, έχασε την φωνήν ομού και την ακοήν, και ήτον ο δυστυχής κωφός και άλαλος εις το διάστημα τεσσαράκοντα ολοκλήρων ημερών. Έστεκε δε εις το μέσον εκστατικός, παραλογισμένος, και έξω εαυτού, και ευθύς όπου έγγισεν επάνω εις αυτόν τον λείψανον του Αγίου Κωνσταντίνου, ω του θαύματος! έγινεν ο άνθρωπος υγιής, δοξάζων και ευλογών τον Θεόν. Ομοίως και ένας άλλος άνθρωπος είχε δαιμόνιον φοβερόν, ώστε όπου τρεις ολοκλήρους χρόνους, έτρεχεν επάνω και κάτω εις τους κάμπους, και εγύριζεν εις τα όρη και βουνά, γυμνός, και ανυπόδητος, και εις το σπήτιον να έμβη δεν ήθελεν, ούε να ομιλήση με άνθρωπον` και ευθύς όπου έγγισεν εις αυτόν το άγιον λείψανον του Νεομάρτυρος, έφυγε το δαιμόνιον, και ελευθερώθη ο άνθρωπος, δοξάζων τον Θεόν, και ευχαριστών τον Άγιον. Αλλά και μια γυναίκα πάσχουσα από δεινή ασθένειαν, επρόσπεσεν μετάμ πίστεως και ευλαβείας εις το λείψανον του Αγίου, και παρευθής ιατρεύθη.
Τούτο είναι το θαυμαστόν μαρτύριον του Αγίου Νεομάρτυρος Κωνσταντίνου. Ούτως ήθλησε και ηγωνίσθη, και ούτως έλαβε το στέφανον του μαρτυρίου παρά Χριστού. Τοιαύτα και τοσαύτα θαύματα ενήργησε δι αυτού ο υπ αυτού ομολογηθείς Θεός ενώπιον των ασεβών, καθώς τα εμαρτύρησαν, και μέχρι του νυν μαρτυρούσι, και ιδίαις υπογραφαίς εβεβαίωσαν, και βεβαιούσιν, οι ιδόντες αυτά με τους οφθαλμούς των, και ακούσαντες με τα αυτιά τους. Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Άγιος Ρόδου κυρ Αγάπιος, ο πανοσιώτατος Σύγγελος κυρ Νεόφυτος, ο αιδεσιμώτατος ιερεύς παπά Ζαχαρίας` ο αιδεσιμώτατος ιερεύς παπά Στέργιος, ο τιμιώτατος Ιωάννης Νικολάου και επίτροπος της εκκλησίας, ο τιμιώτατος πρωτομαίστρος κυρ Αντώνιος, ο τιμιώτατος Ιωάννης Χατζή Διάκος, ο τιμιώτατος κυρ Ιωάννης Γεωργίου, ο τιμιώτατος κυρ Βασίλης Θεοδώρου, , και οι εξ Χριστιανοί από χωρίο Σωρόνη, οι όντες εν τη φυλακή μετά του Αγίου.
Τούτον δεν είναι θαυμαστόν και παράδοξον, Αδελφοί, διατί εκείνος ο Θεός, όπου έκαμε τότε θαύματα εις τους παλαιούς μάρτυρας, αυτός ο ίδιος ενεργεί και τώρα ταύτα εις τούτους` αψευδής γαρ είναι ο λόγος του Προφήτου Δαβίδ, όπου λέγει` ``Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού``. Και πάλιν ``Τοις Αγίοις τοις εν τη γη αυτού εθαυμάστωσε ο Κύριος``. Μάλλον δε αψευδής και αληθεστάτη είναι η υπόσχεσις, όπου έδωκεν αυτός ο ίδιος Δεσπότης ημών Ιησούς Χριστός, ότι θέλη μένει με τους Αγίους Του εις όλον τον αιώνα, και εν τη ζωή ταύτη, και μετά θάνατον, και άλλον Παράκλητον δώσει ημίν ίνα μένη μεθ` ημών εις τον αιώνα, το οποίον ο ιερός Θεοφύλακτο ούτως ερμηνεύει` ου γαρ ούτως, φησί, πρόσκαιρος εστίν η Αυτού παρουσία, ως η εμή, αλλά άχρι του αιώνος διαρκέσει, και ουδέν θανόντων ημών αποστήσεται, αλλά συμπαραμένη και ενδοξοτέρους ποιήσει, και πάσι δε τοις Αγίοις αεί σύνεστι, και θανούσι μάλλον, όσω και σωματικών υψηλότεροι. Επειδή λοιπόν και το Πνεύμα το Άγιον μένει πάντοτε μαζί με τους Αγίους και ζώντας και αποθανώντας και εν ταις ψυχαίς αυτών, και εν τοις λειψάνοις, κατά την υπόσχεσιν του Κυρίου, τι θαυμαστόν είναι ανίσως οι Άγιοι και ζωντες θαυματουργούσι, και μετά θάνατον τα τούτων λείψανα θαύματα ενεργούσι; Τα θαύματα δε ταύτα δεν τα ενεργούσιν οι Άγιοι κατά φύσιν, ουδέ καθό ψιλοί άνθρωποι, όχι αλλ η χάρις, ήτοι η αγιαστική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, η εις τους Αγίους ευρισκομένη, τόσον εν τη ψυχή αυτών, όσο και εν τοις λειψάνοις των` αυτή, λέγω, παντοδύναμος ούσα, ενεργεί τα υπέρ φύσιν θαύματα, διά μέσου των Αγίων, προς δόξαν και τιμήν αυτών.
Που είναι τώρα οι δοκησισόφοι εκείνοι, όπου φλυαρούν και λέγουν ότι όσοι αρνήθηκαν τον Χριστόν, αυτοί καν αν ομολογήσουν πάλιν Αυτόν, καν μυρίους βασάνους δοκιμάσουν, καν θάνατον λάβουν μαρτυρικόν , μόλις μεν και μετά βίας λαμβάνουσιν την συγχώρησιν της αρνήσεως τους` αλλά να γένουν Άγιοι Μάρτυρες, είναι των αδυνάτων` πλην ας μάθουν ούτοι, ότι το φρόνημα τούτο, όπου αυτοί έχουν περί των αρνησιχρίστων, είναι εσφαλμένον, και ασυλλόγιστον, και ο λόγος ούτος όπου αυτοί λέγουν, είναι ψευδής, πεπλανημένος, και άλαλος` δια τι πως οι αρνηθέντες τον Χριστόν, είτα πάλιν ομολογήσαντες αυτόν, και διά την ομολογίαν ταύτην βασανισθέντες και αποθανόντες, γίνονται Άγιοι; Τούτο δείκνυται εν πρώτοις εκ του πρώτου αρνησιχρίστου Πέτρου, ος τις, καθώς είναι γνωστόν, αφ ου τον αρνήθη τρεις φοραίς με αναθεματίσματα και όρκους, ύστερον ακούοντας την φωνήν του αλέκτορος, μετημελήθη και πικρώς έκλαυσεν` όθεν και μετά την Ανάστασιν, κάνοντας την τρίτην ομολογίαν, έλαβε την συγχώρησιν` αλλά όχι μόνη την συγχώρησιν έλαβε, καθώς αυτοί το θέλουσιν, αλλά του επροστέθη ακόμη και το ακίωμα του αποστολικού επαγγέλματος. Ο Πέτρος είναι το αρχέτυπον των αρνησιχρίστων, και αν εκείνος, μόνον διά τι έκλαυσε πικρώς, έλαβεν πάλιν το αποστολικόν αξίωμα, πως δεν αξιούνται μαρτυρικής τιμής παρά του αφιλοπροσώπου Χριστού, τούτοι όπου αποθνήσκουν υπέρ Αυτού; Άκουσον και τον Ιερον Κλήμεντα ος τις λέγει, ότι το μαρτύριον είναι ``αποκαθάρισις αμαρτίας μετά δόξης, αποκαθάρισις αμαρτιών``. Δια τι το μαρτύριον είναι βάπτισμα έσχατον, κατά τον Θεολόγον Γρηγόριον` αλλ` όχι μόνο τας αμαρτίας καθαρίζει, φησίν, αλλά και δόξαν προστίθησιν. Δεύτερον λέγομεν, ότι οι μισομάρτυρες ούτοι κατ αληθείαν είναι τυφλοί και κωφοί, εθελοκακούντες, ούτε βλέπουν, ούτε ακούουν, επειδή αν έβλεπαν και ήκουαν, ήθελαν ιδή και ήθελαν ακούση, πως η Αγία Εκκλησία, η Μήτηρ και Διδάσκαλος πάντων ημών, πολλούς, όπου κατά καιρούς ηρνήθησαν τον Χριστόν, και ύστερον ομολογήσαντες Αυτόν, απέθανον διά το όνομα Του, πολλούς λέγω τοιούτους, δοξάζει και γεραίρει ετησίως μετά των άλλων Αγίων Μαρτύρων, απόμ τους οποίους αρχαιότατος, και πρώτος φαίνεται ότι είναι ο Άγιος Ιάκωβος ο Πέρσης και οι μετά τούτων. Τέλος πάντων τι να λέγομεν και να προβάλλομεν διαφόρους άλλας αποδείξεις, και επιχειρήματα, διά να δείξομεν τους ποτέ αρνησιχρίσους αληθινούς Μάρτυρας; Η κρίσις των ουρανών άνωθεν, όπου είναι κρίσις αληθής, αλάνθαστος, και αδέκαστος, αποφράττει τα αθυρώτατα τούτων στόματα, αποδείχνουσα διά των έργων, ότι όντως στρατιώται, όντως Αθληταί νόμιμοι, όντως γνήσιοι εστάθησαν και είναι Μάρτυρες ούτοι οι αδίκως και παραλόγως υπό τούτων των αφρόνων των μαρτυρικών τιμών εκβαλλόμενοι. Ποία είναι τούτη η κρίσις του ουρανού; Η θαυματουργική του Παναγίου Πνεύματος χάρις, την οποίαν επλούτισαν και ούτοι οι ποτέ αρνησίχριστοι, εξίσου με τους μηδέποτε αρνησαμένους Μάρτυρας. Δείκνυται λοιπόν η μαρτυρική αυτών Αγιότης, πρώτον εκ των υπερφυσικών θαυμάτων, όπου ο Θεός ενεργεί εις αυτά τα ίδια λείψανα των διά Χριστόν μετά την άρνησιν εν ταις βασάνοις αποθανόντων` πρώτον μεν γαρ, ότι μερικών και αυτά τα λείψανα διαμένουσι σώα και αδιάλυτα υπέρ τους όρους της φύσεως, μάλιστα φαίνεται και είναι το του Αγίου Θεοδώρου του Νεομάρτυρος εν τη Μυτιλήνη, και άλλα εις άλλους τόπους` διότι φυσικόν ιδίωμα είναι των σωμάτων να διαλύονται εις τα εξ ων συνεντέθησαν στοιχεία, κατά το ``γη ει και εις γη απελεύση``. Το δε να διαμένουν ταύτα εν τοις τάφοις αδιάλυτα, και αδιάφθορα, τούτο είναι αποτέλεσμα υπερφυσικόν, και ακολούθως είναι θαύμα, έργον της θείας χάριτος. Δεύτερον δε, ότι από πολλά, και οστέα γυμνά όντα, άρρητος ευωδία εξέρχεται` είναι δε και αυτή έργον όχι φυσικόν, αλλά υπέρ τους νόμους της φυσέως` διότι φυσικόν ιδίωμα είναι το να ευγαίνη από όλα τα ενταφιασμένα σώματα μια δυσώδης αποφορά` η δε εκπνεομένη ευωδία εκ των λειψάνων των τοιούτων Νεομαρτύρων, ουρανία ούσα, και πνευματική, και σύγκρισιν μη έχουσα με καμμίαν από τας γηίνους ευωδίας, αποδείχνει φανερά, ότι αυτή είναι έργον υπερφυσικόν, και ακολούθως είναι θαύμα, και αποτέλεσμα της παντοδυνάμου χάριτος του Θεού.
Δείκνυται δεύτερον, και εκ των πολλών και ποικίλων θαυμάτων, όπου ενεργεί δι αυτών η παντουργός διά του Πνεύματος δύναμις, εις τους μετά πίστεως αυτούς επικαλουμένους` όθεν και τυφλούς ομματούσι, και κωφών τα ώτα ανοίγουσι και θεραπεύουσι, και δαιμόνια διώκουσι, και απλώς, κάθε είδος ασθενείας, τόσον σωματικής, όσον και ψυχικής θεραπεύουσι, και κοινοί ευεργέται και σωτήρες κηρύττονται. Ας έθλουν τώρα εδώ οι δοκησίσοφοι εκείνοι, όπου φλυαρούν και λέγουν, ότι οι αρνησίχριστοι, καιν εν ταις βασάνοις αποθανώσι, δεν είναι Άγιοι. Είπατε ημών, ω πεπλανημένοι, και φρενόληπτοι τα θαύματα ταύτα, όπου ο Θεός ενήργησε διά του Αγίου Νεομάρτυρος Κωνσταντίνου, και ενεργεί διά των άλλων Μαρτύρων φυσικά είναι, ή θεία και υπερφυσικά; Αν είναι φυσικά, δια τι η φύσις δεν κάμει τοιαύτα θαύματα καμμίαν φοράν; Δια τί δεν έκαμε καμμίαν φοράν τον τυφλόν βλέποντα, τον κωφόν ακούοντα, τον χωλόν περιπατούντα; Ή δια τι δεν ιάτρευσε ποτέ τα ανίατα πάθη; Κατά γαρ τους φυσικούς νόμους ``από της στερήσεως επί την έξιν επάνοδος ου γίνεται``. Είδε και είναι θεία και φυσικά, έχομεν το ζητούμενον` διά τι αυτά ενεργουμένα από της υπερφυσικής δυνάμεως του Θεού, δείχνουσι φανερά ότι οι Νεομάρτυρες, δι ων ταύτα επιτελούνται, είναι φίλοι και οικείοι του Θεού` είναι ενωμένοι με τον Θεόν, και ακολούθως είναι Άγιοι του Αγίου Θεού` επειδή αν αυτοί δεν ήσαν Άγιοι, ο Θεός δεν ήθελε τους εισακούση, ούτε ήθελεν ενεργήση δια αυτών τοιαύτα θαυμάσια` γέγραπται γαρ ``αμαρτωλών ο Θεός ουκ ακούει, αλλ εάν τις θεοσεβής η, και το θέλημα αυτού ποιή, τούτου ακούει``.
Εις δε τα θαύματα αποδείχνουσιν, ότι οι αρνηθέντες, είτα μαρτυρήσαντες είναι Άγιοι, πως εσείς λέγετε το εναντίον, ότι δεν είναι Άγιοι; Ο ουρανός άνωθεν τους ψηφίζει διά Αγίους, και εσείς εναντώνεσθε εις την ουράνιον ψήφον; Ο ίδιος Θεός τους δοξάζει, και τους μαρτυρεί, ότι είναι Άγιοι, και εσείς αντιστέκεσθε εις την μαρτυρίαν του Θεού, εσείς οι σεσαθρωμένοι, εσείς οι ουτιδανοί, εσείς οι ευτελείς σκώληκες της γης; Ω της αναισχυντίας, και εωσφορικής υπερηφανίας σας! Όντως εσείς παρομοιάζεται με τους απειθείς εκείνους και σκληροτράχηλους Ιουδαίους, προς τους οποίους είπεν ο πρωτομάρτυς Στέφανος` ``σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι την καρδίαν και τοις ωσίν` υμείς αεί το Πνεύματι τω Αγίω αντιπίπτετε``.
Ταύτα μεν είπομεν κατά παρέμβασιν αναγκαίως, δια να εμφράξωμεν τα απύλωτα στόματα εκείνων των κακοφρόνων, όπου αντιλέγουν εις την Αγιότητα των διά την αγάπην του Χριστού, και διά την ομολογίαν Αυτού τελειωθέντων εν τοις βασάνοις. Εγώ δε, αδελφοί μου, ακούοντας πως οι πάντολμοι ούτοι φανερώς μάχονται με τας αποφάσεις και ψήφους του Θεού, όπου κηρύττει διά τόσων και τοσούτων θαυμάτων ως Αγίους τους ποτέ αρνησιχρήστους και εν τοις βασάνοις τελειωθέντας, εζήτησα με τον λογισμόν μου να εύρω, από ποίαν τάχα αιτία παρακινούνται οι τοιούτοι να λέγουν ταύτα. Λοιπόν ευρήκα, ότι η αιτία είναι αυτή. Βλέποντας ο διάβολος κατά τούτους τους χρόνους ότι πολλοί αρνησίχριστοι, δυναμωθέντες από την θείαν βοήθειαν, πηγαίνουσιν συχνάκις, ένας από τον άλλον παρακινούμενοι, και ομολογούν την πίστιν, όπου αρνήθησαν, ελέγχοντες την ασέβειαν, και λαμβάνοντες διάφορα βάσανα, τελευταίον αποθνήσκουσι διά τον Χριστόν, και γίνονται Μάρτυρες και Άγιοι, δια τούτο ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους δεν υποφέρει την τόσον καταισχύνην και νίκην, όπου οι Νεομάρτυρες ούτοι προξενούν τόσο εις αυτόν, όσον και εις τους υπηρέτας τους ασεβείς` όθεν κινεί ως όργανα επιτήδεια τους υβριστάς τούτους να λέγουν ταύτα, και διά μέσω τούτων φλυαρεί ότι οι τοιούτοι δεν είναι Άγιοι. Διά ποίον τέλος και σκοπόν; Διά να ψυχράνη με τα φαρμακερά λόγια τους ταύτα την θερμότητα της πίστεως των τοιούτων αρνησιχρήστων, και να τους εμποδίση από το να πηγαίνουν να ομολογούν την πίστιν του Χριστού και να γίνονται Μάρτυρες και Άγιοι` αλλά ματαίως κοπιάζει ο άθλιος` διατί όσον αυτοί από το ένα μέρος αμβλύνουν την προθυμία των τοιούτων, τόσον ο Θεός από το άλλο μέρος κάμνει θαύματα διάφορα εις κάθε μαρτύριον Νεομάρτυρος, και διά των θαυμάτων κηρύττει ότι αυτοί είναι Άγιοι και Μάρτυρες, και εντεύθεν προθυμοποιεί πάλιν και θερμαίνει τας καρδίας των αρνησιχρίστων εις το να πηγαίνουν συχνάκις να μαρτυρήσουν διά τον Χριστόν, καταφρονούντες τους άφρονας τούτους, και αφίνοντες αυτούς να οιμώζουν κα να διαφθείρονται με τας αλογίας τους.
Όθεν και εσείς αδελφοί μου Χριστιανοί καταφρονήσατε τους τοιούτους σαρκολάτρας, λαοπλάνους, και φρεναπάτας, και τελείως μη προσέχετε εις τα λόγια τους, ότι τα λόγια τους ταύτα είναι ψευδή, είναι αντιχριστιανικά, είναι αντίθεα και εναντία όλης της του Χριστού Αγίας Εκκλησίας. Μη σας απατήση το όνομα, όπου αυτοί έχουν, πως είναι διδάσκαλοι, και σοφοί, διατί η σοφία του κόσμου τούτου, είναι μωρία κοντά εις τον Θεόν, όταν δεν ακολουθή τας θείας Γραφάς, και τους λόγους των θείων Πατέρων, και τας παραδόσεις της Αγίας μας Εκκλησίας` καταφρονούντες δε και αφίνοντες αυτούς εις ένα μέρος να πλανώνται μόνοι τους, με αυτά τα μωρά, άλογα και κακόδοξα τους φρονήματα, προσπέσατε μετ` ευλαβείας εις τα άγια και σεβάσμια λείψανα του Αγίου Νεομάρτυρος Κωνσταντίνου, και ταύτα μετά πίστεως προσκυνήσατε, διά να λάβετε από αυτά εις την ψυχήν σας χάριν πνευματικήν και αγίασμα. Τι λέγω; Και ακόμη αυτήν την θήκην των λειψάνων αυτού ευλαβώς κατασπάσασθε επειδή, κατά τον θείον Χρυσόστομον, όχι μόνον τα λείψανα των μαρτύρων, αλλά και αυτή η θήκη, και τα κιβώτια, όπου περιέχουν ταύτα, έχουν θείαν δύναμιν, και είναι γεμάτα από την χάριν του Πνεύματος` λέγει γαρ` ``ούτω προσπέσωμεν τοις των Μαρτύρων λειψάνοις, συμπλεκόμενοι αυτώς ταις θήκαις` δύνανται γαρ και θήκαι των Μαρτύρων, πολλήν έχειν την δύναμιν, ώσπερ ουν και τα οστά των Μαρτύρων πολλήν έχει την ισχύν``. Και αλλαχού` ``ου τα σώματα μόνον, αλλά και αυταί αι θήκαι των Αγίων πνευματικής εισί πεπληρωμέναι χάριτος``. Και επειδή κατά τον αυτόν Χρυσόστομον` ``τιμή Μάρτυρος, μίμησις Μάρτυρος``, διά τούτο ας μιμηθώμεν και ημείς, αδελφοί μου, την προθυμίαν του γενναίου μας Κωνσταντίνου, και καθώς αυτός υπέμεινε μαρτύριον διά την αγάπην του Χριστού, έτζη και ημείς ας υπομένομεν τας θλίψεις και τους πειρασμούς, όπου μας ακολουθούν, είτε εκ δαιμόνων, είτε εκ των ανθρώπων, είτε εκ της διεφθαρμένης φύσεως` καθώς εκείνος διά τον Χριστόν κατεφρόνησεν νεότητος, πλούτον και δόξαν του κόσμου` έτζη και ημείς ας καταφρονούμεν ταύτα δια τον αυτόν Χριστόν` και καθώς εκείνος έλαβεν θάνατον σωματικόν διά την αγάπην του Ποιητού του, έτζη και ημείς ας λάβομεν θάνατον προαιρετικόν` αν το καλέση δε η χρεία ας είμεσθεν έτοιμοι να λάβομεν και θάνατον σωματικόν, διά τα δόγματα της πίστεως μας, διά τας παραδόσεις των Πατέρων, και της Εκκλησίας, και διά τας εντολάς του Χριστού` επειδή και ημείς οι Χριστιανοί έχομεν πόλεμος αόρατον και νοητόν και τυράννους έχομεν, όπου μας πολεμούν, ήγουν την σάρκα του κόσμου, και τον κοσμοκράτοραν διάβολον. Λοιπόν όποιος πολεμήση, και δεν υπακούση εις τα θελήματα τους, αυτός μαρτυρίου στέφανον έχει να λάβη. Αν ταύτα σπουδάσομεν να φυλάξομεν, αδελφοί, και εδώ θέλομεν περάσει ζωήν ειρηνικήν, και χριστιανοίς πρέπουσαν, και εκεί θέλομεν αξιωθή της Βασιλείας των Ουρανών, διά πρεσβειών του Αγίου Νεομάρτυρος Κωνσταντίνου. Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ω η δόξα και το κράτος συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι εις τους αιώνας, ειή μετά πάντων ημών. Αμήν.
Ωδη ζ`. Ουκ ελάτρευσαν τη κτίσει
Ξένα πέφυκε, και πόρρω νόμων φύσεως, Μάρτυς τα θαύματα, άπερ Χριστός ο Θεός, διά των λειψάνων σου σαφώς ενήργησε, τοις προσψαύουσιν, αυτοίς εκ κατανύξεως, και εκ πόθου της καρδίας.
Απεφάνθη σου η γλώσσα γενναιότατε, γλώσσα πυρίπνοος, μελισταγής και τερπνή, Τριάδα κηρύττουσα την ομοούσιον, κατενώπιον των τυρρανούντων ένδοξε, μετά πάσης παρρησίας.
Δώρον ένθεον και κέρας ακένωτον, και παν αγαθόν και καλόν , εχαρίσατο Χριστός τοις συμπολίταις σου Νεομάρτυς Κωνσταντίνε.
Θεοτοκίον.
Σου ο τράχηλος, όρμισκος Κόρη γέγονε και ελεφάντινος, καθάπερ πύργος Αγνή, αι χείρε δε Παναγνε, εν αις τον Κύριος ώφθησαν, χρυσαί τε και διάλιθοι, και Θαρσίς πεπληρωμέναι.
Έτερος. Οι εκ της Ιουδαίας.
Ου λαλώ φλυαρίας, προς τον ηγεμόνα ο Μάρτυς αντέφησεν` αλλ` έναν Θεόν σέβω, Πατέρα Λόγον Πνεύμα, Ποιητήν κόσμου σύμπαντος, τούτον αεί προσκυνώ, τούτον αεί δοξάζω.
Οφθαλμούς της ψυχής σου, και τα της καρδίας σου όμματα άνοιξον, ω ηγεμών και δεύρο, προσκύνησον ως Κτίστη, και Θεώ μετά πίστεως, τω Ιησού μου Χριστώ ο Μάρτυς ανεβόα.
Ίδε θαύμα το μέγα, όπερ ο Σωτήρ μου Χριστός απειργάσατο, πληγάς του σώματος μου άπασας θεραπεύσας, ω και συ ελθών πίστευσον ο του Χριστού Αθλητής τω ηγεμόνι έφη.
Θεοτοκίον.
Θείων απαυγασμάτων, ανεξάντλητος κρήνη, συ Κόρη γέγονας, βυθώ των αποκρύφων, της ακαταληψίας του Θεού η φανέρωσις` ο νοηθείς τω Θεώ σκοπός προ των αιώνων.
Ωδη η`. Παίδας ευαγείς.
Ώσπερ εωσφόρος Κωνσταντίνε η μνήμη σου η πανίερος ανέτειλε, λαμπρά και επίφωτος, πάσι τοις τιμώσι σε, ταις νοηταίς των άθλων σου αίγλαις φωτίζουσα, τους ψάλλοντας πάντα τα έργα υμνείτε, και υπερυψούτε Χριστόν εις τους αιώνας.
Νοών και ανθρώπων τας χορείας, εις μίαν συνήγαγες πανήγυριν Κωνσταντίνε ένδοξε, μέλψαι σου την άθλησιν` και Άγγελοι γαρ σήμερον πανηγυρίζουσιν συν Μάρτυσι και πάσιν Αγίοις, Χριστόν ευφημούντες, τον σε ενισχυκότα.
Ένθεος εγένου Χριστού φίλος, πανεύφημε Κωνσταντίνε τη αθλήσει σου` όθεν και ως φίλον σε έλυσε` ο βλέποντες, οι γόνοι οι της Άγαρ ηλάλαζον φόβω, και θάμβει συσχεθέντες.
Θεοτοκίον.
Κόρη οι μαστοί σου οι ωραίοι, νεβρώ της δοκάδος ανεδείχθησαν δίδυμοι Πανύμνητε, και αμπέλους βότρυες` κοιλία δέσου Άχραντε Θεόν χωρήσασα θημονία, σίτου όντως γέγονε πεφραγμένη εν κρίνοις και άνθεσι.
Έτερος. Τον εν Όρει Αγίω δοξασθέντα.
Εδόξασε σε ο Κύριος θελήσας εκδικήσαι σου την τιμήν ω Μάρτυς` του γαρ ραπίσαι σε ασεβούς ορμήσαντος, μέλαιναν την χείρα, τρόπω παραδόξω, ευθύς αποδεικνύει.
Δείξαι θέλων, ανθρώποις ήνπερ έσχες παρρησίαν, ο Κύριος της δόξης, τον υπηρέτην του αδίκου φόνου σου, κεραυνώ καπνώδει, φλέξας παραδόξως, νεκρόν αποδεικνύει.
Ιαμάτων την χάριν σου δωρείται, τοις λειψάνοις άφθονον ο Δεσπότης, διό οι νόσοις διαφόροις πάσχοντες, ταύτα προσκυνούντες, πίστει τε και πόθω ιώνται θαυμασίως.
Θεοτοκίον.
Νυξ συνέσχεν, αμαρτιών με όλον, εις τας πράξεις, τας σκοτεινάς ωθούσα` την γαρ τρυφήν ως φωτισμόν υπέλαβον` η το φως τεκούσα, φώτισον με Κόρη, τω απλανεί φωτί σου.
Ωδή θ`. Άπας γηγενής
Όλος παμφαής, όλος ηλιόμορφος, όλος υπέρλαμπρος, Κωνσταντίνε ένδοξε, αθλοθέτη Χριστώ παρίστασαι, και πρόσωπον προς προς πρόσωπον αυτόν αοίδιμε, εποπτεύεις, συν Αγγέλων τάγμασι και Μαρτύρων γηθόμενος πάντοτε.
Νυν εν ουρανοίς, χαρά σοι δεδώρηται η ανεκλάλητος και η ατελεύτητοςτης βασιλείας τρυφή σοι πρόκειται` εντρύφα τοινύν Άγιε σκίρτα και χόρευε, μακαρίας απολαύων λήξεως, και ημών των τιμώντων σε μέμνησο.
Πάσι τοις πιστώς, την μνήμην τελούσι σε και ευφημούσι σε Κωνσταντίνε ένδοξε, φρουρά και σκέπη έσο ουράνιος, ως αετός χρυσόπτερος επισκιάζων αεί, και εκ πάσης, βλάνης του αλάστορος διασώζων αυτούς ταις πρεσβείαις σου.
Θεοτοκίον.
Σου ο ομφαλός Αγνή κρατήρ γέγονε τορευτός έμπλεως` οι ρυθμοί δε Άχραντε, μηρών σου θείων ορμίσκοι όμοιοι, ποδών σου διαβήματα ωραιώθησαν` όλη Κόρη, όλη καλή πέφυκας, ως σελήνη λαμπρά και ως ήλιος.
Έτερος. Εξέστη επί τούτω ο ουρανός.
Καθάρας σου ο Μάρτυς το οπτικόν, του νοός και δεξάμενος ουρανόθεν του Ιησού, φως το χαριέστατον και γλυκύ, δι ου αποκαλύπτονται άπαντα τα μέλλοντα και μακράν, προείδες την ημέραν της τελειώσεως σου, ην και προείπες τω συνόντι σοι.
Την τάξιν υπερέβης την δουλικήν, και μισθίους αυτός υπερήλασας και ως υιός, νυν πατρί παρίστασαι τω Χριστώ, ειλικρινής και γνήσιος, ορών και ορώμενος υπ` αυτού, θεούμενος αμέσως, συγκοινωνός της δόξης, ως και του πάθους εκοινώνησας.
Προσδέχου Κωνσταντίνε Μάρτυς Χριστού, ως λεπτά τα της χήρας ο Κύριος, ως προχοήν, μύρου ως θυμίαμα εκλεκτόν, τον ύμνον τούτον ένδοξε, ον προσφέρομεν σοι μετά χαράς, οι σοι πιστοί οικέται, και αμοιβήν παράσχου, την εν κινδύνοις προστασίαν σου.
Θεοτοκίον.
Παράκλητον προβάλλομεν προς Θεόν σε Παρθένε ανθρώπων την έφορον, συν τω κλεινώ Κωνσταντίνω` όθεν τω σω Υιώ, Πατρί τε και τω Πνεύματι δέησιν προσάγαγε αγαθή, Τριάδι τη Αγία, ίνα ημάς οικτείρη και πάντας σώση κόσμου σώτειρα.
Εξαποστειλάριον. Γυναίκες ακουτίσθητε.
Τον Κωνσταντίνον άπαντες, τιμήσωμεν εν άσμασι, Νεομαρτύρων το κλέος, και της ανδρείας την στήλην` πύργον τον αδαμάντινον της ορθοδόξου πίστεως, και καθαιρέτην κράτιστον, Αγαρηνών ασεβείας, και Εκκλησίας την βάσιν.
Θεοτοκίον.
Θεόν ον εσωμάτωσας, Υπεραγία Δέσποινα, εν ουρανοίς νυν ορώσα, μητροπρεπώς ικετεύεις` επί σπλάγχνον γλυκύτατον, μητέρα σου γενέσθαι με, ευδόκησας την δούλην σου, τους εις εμέ προσφυγόντας, ρύσαι πυρός της γεένης.
Αίνοι. Ήχος α`. Των ουρανίων ταγμάτων.
Φιλομαρτύρων τα πλήθη, δεύτε συνδράμωμεν, την μνήμην Κωνσταντίνου, του γενναίου οπλίτου, κραυγάζοντες απάυστως προς τον Χριστόν, σοι Χριστέ πρέπει άπασα δόξα και κράτος, διότι καρτερικόν, τον Σον Μάρτυρα ανέδειξας.
Δεύτε προσπέσωμεν πάντες, τη θεία λάρνακι, του γενναίου Αθλοφόρου, Κωνσταντίνου του θείου, και λείψανα τα τούτου, πανευλαβώς, και πιστώς προσπτυξώμεθα, αγιασμόν ίνα λάβωμεν εξ αυτών ψυχής άμα και σώματος.
Την αγίαν εικόνα κατασπασώμεθα, του θείου Κωνσταντίνου, φιλομάρτυρες πάντες εν πίστει προσκυνούντες, και την τιμήν, επ ` αυτόν το πρωτότυπον διαβιβάζοντες, ώσπερ ο ιερός, και φησί σοφός Βασίλειος.
Της αρχιφώτου Τριάδος, νυν ελλαμπόμενος θεουργικαίς ακτίσι Κωνσταντίνε γενναίε, πρέσβευε απαύστως υπέρ ημών των εκ πόθου τελούντων σου, την παναοίδιμον μνήμην, και εκ ψυχής, αγαπώντων σου το όνομα.
Δόξα. Ήχος πλ. α΄.
Σαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων, σκιρτήσωμεν τω πνεύματι και κροτήσωμεν ευφραινόμενοι, εν τη πανδήμω πανηγύρει του Αθλοφόρου Χριστού, ιερείς και άρχοντες συντρεχέτωσαν, και τον εν εσχάτοις καιροίς γενναίως αθλήσαντα, και θαυμάτων την χάριν δεξάμενον παρά Χριστού, ύμνοις και ωδαίς πνευματικοίς ευφημήτωσαν, οι πυρεττόντες την απαλλαγήν, οι δαιμονώντες τον ρύστην, οι εν συμφοραίς τον σωτήρα, οι νοσούντες τον ιατρόν, οι εν θαλάσση την ευδία, οι εν θλίψεσι την παραμυθίαν, οι εν κινδύνοις σωτηρίαν, οι πάντες τον πάντα πάσι γινόμενον, γενναίον Αθλοφόρον εγκωμιάζοντες, ανακράξωμεν, Κωνσταντίνε αοίδιμε, μεσίτευε υπέρ ημών προς τον Θεόν και Δεσπότην, και δίδου βοηθείαν εν περιστάσεσι.
